คิวปิดกับเทพเจ้าอพอลโล

เทพนิยายกร ีก คิวปิดกับเทพเจ้าอพอลโล มาร์กาเร็ต อีแวนส์ ไพรซ์ เขียน วัชร ินทร์ อําพัน แปล ชนาภรณ์ เปการ ี ออกแบบภาพและรูปเล่ม

คิวปิดกับเทพเจ้าอพอลโล

คิวปิดเป็นบทน้อยของเทว ีว ีนัส แม้ผู้เป็นมารดาจะบํารุ งเลี้ยงเขาด้วยนํ้าทิพย์และกระยาทิพย์ อันเป็น อาหารของเหล่าทวยเทพ แต่เขาก็ไม่เคยเติบใหญ่ขึ้นเลย แม้เวลาจะล่วงเลยไปหลายปี ก็ยังเป็นเด็กตัวน้อย ๆ ที่ มีลักยิ้ม และช่างหัวเราะ แต่เขาก็สามารถเหาะเหินและวงิ่ ไปมายังแห่งหนใดได้ตามใจปรารถนาหร ือในเวลาที่อยู่ บนโลก เขาก็สามารถดูแลตัวเองได้ดีเท่ากับขณะที่อยู่บนยอดเขาโอลิมปัส ่ ชมเทพเจ้า ในยามทีเ่ ทพอพอลโลไม่ได้ขบ ั ราชรถ คิวปิดมักจะติดตามอยูเ่ คียงข้างพระองค์เสมอ เขาชืน ่ ใด อีกทัง้ ยังชืน ่ ชอบคันธนูกบ ่ ะได้จบ อพอลโลยิง่ กว่าเทพเจ้าอืน ั ลูกศรของเทพเจ้าอพอลโลและปรารถนาทีจ ั ถือดูบา้ ง ่ ด ่ หลมคมทีส ่ ด ครัง้ หนึง่ เขาเห็นเทพเจ้าอพอลโลหยิบคันธนูอน ั แข็งแกร่งทีส ุ อีกทัง้ ลูกศรทีแ ุ ของพระองค์ ้ มา แล้วออกเดินทางมุ่งหน้าไปสังหารอสูรกายตัวมหึมาสีดํามืด นามว่าไพธ็อน ขึน ไพธ็อนเป็นสัตว์ร้ายแห่งความมืดมน มันพ่นควันสีดาํ ทึบออกมาทางโพรงจมูก ซึง่ จะแผ่ปกคลุมท้องฟ้า อากาศที่อยู่โดยรอบให้มืดมิดเป็นอาณาบร ิเวณหลายไมล์ และม่านควันดังกล่าวจะหนาทึบกระทั่งผู้ใดที่ยืนอยู่ใน หุบเขา จะไม่อาจแลเห็นยอดเขา เพราะเทพอพอลโลเป็นเทพแห่งแสงสว่าง เพราะองค์จึงไม่ชอบความมืด ดังนั้น พระองค์จึงมุ่งหน้า คิวปิด บุตรน้อยของเทว ีว ีนัส 1

ตรงไปยังหุบเขาซึ่งตกอยู่ในม่านเงา มองหาอสูรร้ายไพธ็อน แล้วก็สังหารมันเสีย 2

คิวปิดแอบติดตามไปอย่างเงียบ ๆ โดยที่เทพเจ้าอพอลโลไม่ทันรู้ ตัว กระทั่งเมื่ออสูรร้ านไพธ็อนถูก สังหารลงไปแล้ว และความมืดมนลอยออกไปจากหุบเขา พระองค์จึงแลเห็นหนูน้อยกําลังยืนอยู่ข้างกาย “โอ ลูกศรของท่านมหัศจรรย์เหลือเกิน” คิวปิดอุทาน "ให้ข้าสักดอกหนึ่งสิ และให้ข้าได้ถือคันธนูของ ท่านสักครั้ง แล้วข้ายินดีท่จ ี ะทําสิ่งใด ๆ ตามแต่ท่านจะบัญชามา" เทพเจ้าอพอลโลได้แต่หัวเราะ พลางจูงมือคิวปิดกลับไปหามารดา คิวปิดรู้สึกผิดหวังยิ่งนัก และตัดสินใจว่า เมื่อเขาไม่มีโอกาสได้จับถือคันธนูกับลูกศรของเทพอพอลโล เขาก็จะหามาไว้สําหรับเป็นของตนเอง เขารู้ว่า เกือบทุกสิ่งที่เขาปรารถนาเทพเจ้าวัลแคนสามารถประดิษฐ์ให้ได้ ้ วันหนึง่ เขาจึงเอ่ยปากขอคันธนูทเ่ี หมือนของเทพเจ้าอพอลโล รวมทัง้ ลูกศรปลาย ด้วยทัง่ เหล็กของพระองค์ ดังนัน ทองคําจํานวนหนึ่ง ้ มาคันนึงพร้อมกับลูกศรทีเ่ ร ียวงาม มีปลายสอนทีแ ่ หลมคม เทพเจ้าวัลแคนจึงประดิษฐ์คน ั ธนูเล็ก ๆ ขึน และนํ้าหนักเบา ้ มีอํานาจที่ลูกศรใหญ่ ๆ ไม่อาจมีได้ ใครก็ เทว ีว ีนัสซึ่งกําลังเฝ้ามองอยู่ ก็ประทานพรให้ลูกสอนเหล่านัน ้ จะบังเกิดความรักต่อผูท ่ ถูกสัมผัสด้วยลูกศรทองคํานีแ ้ ม้เพียงแผ่วเบาทีส ่ ด ่ี นไปพบเห็นเป็น ตาม เมือ ุ เขาพูดนัน ้ ต คนแรก คิวปิดรู้ สึกยินดีกับคันธนูและลูกศรของตนยิ่งนัก และมักจะเล่นอยู่กับของสิ่งนี้นับแต่รุ่งเช้าจวบจน คํ่าคืน วันหนึ่งซึ่งเทพอพอลโลไม่ได้ขับราชรถออก ไปหากแต่จอดไว้หลังม่านเมฆ ในแดนสวรรค์ 3

เทพเจ้าอพอลโลได้แต่หัวเราะคิวปิด 4

"นี่ก็เป็นสิ่งดี" พระองค์กล่าว "เพราะชาวโลกควรจะมีวันเวลาซึ่งท้องฟ้ามัวสลัวบ้าง" และในวันนั้น พระองค์ก็เข้าไปในป่าเพื่อล่าสัตว์ เมื่อพระองค์มาถึงบร ิเวณที่โล่งแห่งหนึ่ง ก็พบคิวปิดกําลังนัง่ เล่นคันธนูกับลูกศรของตนอยู่บนโขดหิน ซึ่งปกคลุมด้วยตะไคร่นํ้า เทพเจ้าอพอลโลรู้สึกขัดเคืองใจเมื่อพบว่าคิวปิดสามารถจับถืออาวุธชนิดเดียวกับที่ พระองค์ใช้สงั หารอสูรร้ายไพธ็อนได้โดยคล่องแคล่วชํานาญ พระองค์ขมวดคิว้ แล้วกล่าวกับเด็กน้อยด้วยนํา้ เสียง ห้าว ๆ ว่า "เจ้ากําลังทําอะไรอยู่กับสิ่งที่คล้ายอาวุธทําศึกชิ้นนั้นล่ะหนูน้อยซุกซน" เทพเจ้าอพอลโลถาม "วางลง ้ มีไว้สําหรับผู้ใหญ่" เถอะของเช่นนัน คิวปิดรู้สึกน้อยใจและขุ่นเคืองใจขึ้นมาพร้อมกัน เขาคาดหวังไว้ว่าเทพเจ้าอพอลโลจะชื่นชมในความ สามารถของเขาเช่นที่เทว ีว ีนัสชื่นชม "ลูกศรของท่านสามารถสัง่ หารอสูรร้ายไพธ็อนได้" คิวปิดกล่าว "แต่รูปศรของข้าจะทําให้ทา่ นเจ็บปวด" พูดจบ คิวปิดก็ปล่อยลูกศรทะยานออกไป ซึ่งมันก็พุ่งไปกระทบกายของเทพอพอลโลอย่างแผ่วเบาจน ่ี ร ิง แทบไม่ระคายผิวเลย เทพเจ้าอพอลโลเพียงแต่หวั เราะแล้วก็เดินต่อไป โดยหาได้เข้าใจในความหมายอันแท้ทจ ของความเจ็บปวดซึ่งคิวปิดกล่าวถึง ไม่ชา้ พระองค์กม ็ าพบนางไม้ผงู้ ดงามตนหนึง่ กําลังเดินเก็บดอกไม้อยูใ่ นป่า เธอมีนามว่า ดาฟเน่ เทพเจ้า อพอลโลเคยพบเธอหลายครั้งหลายคราแล้ว แต่กด ็ เู หมือนว่าไม่เคยมีครั้งใดทีเ่ ธอจะงดงามเท่าครั้งนี้ พระองค์จงึ คิวปิดกําลังนัง่ เล่นคันธนูกับลูกศรของตนอยู่บนโขดหินซึ่งปกคลุมด้วยตะไคร่นํ้า 5

วงิ่ เข้าไปเพื่อจะสนทนากับเธอ แต่เมื่อเธอเห็นพระองค์เข้าไปหา ก็บังเกิดความตื่นตระหนกขึ้นมา 6

"ฉันจะช่วยเธอเก็บดอกไม้นะ" เทพเจ้าอพอลโลอาสา แต่ดาฟเน่เป็นหญิงสาวขี้อาย เธอจึงวงิ่ หนีไป เทพอพอลโลปรารถนาที่จะได้อยู่ใกล้และเจรจากับเธอ พระองค์จึงวงิ่ ตามดาฟเน่ไป ้ และเร็วขึน ้ กระทัง่ เกือบจะหายใจไม่ออกแล้ววงิ่ นางไม้ผน ู้ า่ สงสาร ด้วยความตกใจกลัว เธอจึงวงิ่ เร็วขึน ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอจึงร้องครํ่าครวญเสียงดัง ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือจากพีนิอัสเทพเจ้าแห่งสายนํ้า พีนิอัสผู้เป็นบิดาของเธอ เมื่อได้ยินเสียงของธิดาดังแว่วมาแต่ไกล ก็เข้าใจว่าคงจะเกิดเหตุร้ายที่น่า สะพร ึงกลัวกับเธอพระองค์จึงแผ่อํานาจเวทมนตร์ ของตนปกคลุมไปทั่วเขตป่าอย่างรวดเร็ วและเพื่อปกป้อง ่ นร่างของนางให้กลายเป็นต้นไม้ พระองค์จงึ เปลีย ่ นร่างของนางให้กลายเป็น คุม ้ ครองผูเ้ ป็นธิดา พระองค์จงึ เปลีย ต้นไม้ ้ ดิน และหยัง่ รากออกมายึดไว้ เธอรู้สก ่ ข็งกระด้าง เท้าของดาฟเน่หยุดชะงักยืนนิง่ อยูก ่ บ ั พืน ึ ว่ามีเปลือกทีแ แผ่ลามขึ้นมาทั่วไหล่และแขนขา มีกิ่งก้านสาขาแตกแขนงออกมาจากแขนทั้งสองและฝ่ามือของเธอก็ปกคลุมไป ่ เทพเจ้าอพอลโลยืน ่ มือออกมาหมายจะสัมผัสกายเธอ หญิงสาวผูง้ ดงามก็อน ด้วยใบไม้ เมือ ั ตรธานไป มีแต่ตน ้ ลอเรล อันสวยงามปรากฏอยู่แทนที่ "นี่ฉันทําอะไรลงไป" เทพอพอลโลครํ่าครวญ พระองค์รู้สึกทุกข์โศกและเสียใจที่ได้ทําให้ร่างของดาฟเน่ต้องเปลี่ยนไป พระองค์จึงยืนอยู่ข้างต้นไม้ ตลอดทัง้ บ่าย เจรจาและอ้อนวอนขอให้ดาฟเน่ยกโทษให้ ่ ว่าพระองค์จะได้นาํ ไปร้อยและสวมไว้บนศีรษะ ดาฟเน่ พระองค์ขอใบลอเรลจากหญิงสาวจํานวนหนึง่ เพือ นางไม้ผู้งดงามตนหนึ่งกําลังเดินเก็บดอกไม้อยู่ในป่า เธอมีนามว่า ดาฟเน่ 7

จึงสะบัดกิ่งก้านสาขา และใบไม้จํานวนหนึ่งก็ร่วงพรูลงมารอบกายเทพอพอลโล ด้วยว ิธีนี้ พระองค์ก็รู้ว่าดาฟเน่ 8

้ ไส่ไว้ในมืออย่างทะนุถนอมแล้วสานร้อยเป็นมาลัย ยกโทษให้แล้วพระองค์จึงเก็บรวบรวมใบไม้เหล่านัน เทพอพอลโลโยนมาลัยเหี่ยวเฉาที่สวมอยู่บนศีรษะทิ้งไป แล้วสวนมาลัยใบลอเรลไว้แทน ซึ่งมันก็ยังคง ความสดและเป็นสีเขียวอยู่โดยเสมอมา

หญิงสาวผู้งดงามก็อันตรธานไป มีแต่ต้นลอเรลอันสวยงามปรากฏอยู่แทนที่ 9

10