Your Byline

"ฉันอยู่นี่ไงเล่า!" ลอร์ด จอนห์ตะโกนกลับไป "นี่แหละคือที่ที่แกต้องตาย" โกเมซเปล่งเสียงกรีดร้องแกมหัวเราะน่าขนลุกออกมา "เราเกือบจะฆ่าแกด้วยก้อนหิน ในถ้ำ นั่นได้อยู่แล้ว แต่นี่ก็ไม่เลว ค่อยๆคร่า ชีวิตแกไปอย่างช้าๆทรมานกว่าเห็นๆ แสงจากอาทิตย์ที่ค่อยๆอาบลึกไปยัง กระดูกของแก ตอนแกกำ ลังจะตายอยู่ข้างบน จะไม่มีใครผ่านมาเห็นทั้งนั้น จำ ได้มั้ยล่ะ เปโดร โลเปซ คนที่แกยิงเค้าไปเมื่อ 3 ปีก่อนที่แม่น้ำ ปูโตมาโย นั่น แหละพี่ของชั้นเอง! จำ ได้รึยังล่ะทีนี้ หลังจากนั้นเค้ากับมานูเอลก็ปีนลงจากยอดผาและทิ้งเราไป

ลอร์ดจอนห์ชำ เลืองมองลงไปเบื้องล่าง เขาหลับตาปี๋ สีหน้าซีดลง อย่างเห็นได้ชัด "ความผิดชั้นเองแหละ ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะชั้นฆ่าพี่เค้า ชั้นมันโง่ จริงๆ ทำ ไมชั้นมันโง่อย่างงี้"

"เราจะทำ ยังไงต่อดีครับคุณท่าน" เขาส่งเสียงเรียกพวกเราเมื่อขึ้นไปถึงยอด แล้ว "พวกอินเดียนแดงไปกันหมดแล้ว แต่ผมจะไม่ไปไหนหรอก ผมจะอยู่กับท่าน “พวกเรามองไปยังจุดสูงสุดของ หน้าผาอีกยอดนึง ก็เห็นแซมโบ ทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ กำ ลังพยามปีน ขึ้นมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้”

“พวกเราบอกให้แซมโบโยนเชือกมาทางเรา หลังจากนั้น เค้าจึงผูกเชือกไว้กับกระเป๋า และพาดึงข้ามไป เราทำ แบบนี้ กันมาหลายครั้งแล้ว และยามเย็นก็มาถึง เรามีทั้งน้ำ และอาหาร อาวุธและทุก อย่าง สำ หรับการมาตั้งแคมป์ปีนผาครั้งนี้”

“ในดึกคืนนั้นผมเขียนจดหมายยาวเหยียดหวังจะส่งให้ถึง แม คาเดิล ใจความว่า 'ชาวอินเดียนแดงจะกลับถึง มานัวส์ บ้าน ของพวกเค้าในวันพรุ่งนี้ และคงนำ เจ้านี่กลับไปด้วยได้ บางที นี่ก็คงจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายของผมแล้วน่ะสิใช่มั้ย? มัน ไม่มีทางกลับลงไปข้างล่างจากที่ราบสูงตรงนี้ได้เลย เพราะ อย่างนั้นผมจึงอยากเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมาส่งความคิดถึง ในคืนใต้แสงจันทร์อันเหน็บหนาวจากโลกอีกใบหนึ่ง ที่คิดว่า มันไม่มีหวังสำ หรับเรา ไร้ซึ่งหนทางสว่างใด”

ORAPIM KHAMMEE PVSS2/1 NO.1 NAPHATCHANAN AIAMNAPA PVSS2/1 NO.2 SUPAWADEE JEENMAI PVSS2/1 NO.5 JARUNAN NAJAI PVSS2/1 NO.6