ศึ กเจ้าแห่งป่า

แพะฝูงหนึ่ งเที่ยวเดินกินหญ้าบนภูเขาลูกใหญ่ และหลงเข้าไปในฝูงหมีป่า ฝูงหมีป่า จึงทำการล้อมฝูงแพะไว้และทยอยจับกินเป็นอาหารกันจนหมดทุกตัว ก่อนที่แพะ ตัวสุดท้ายจะถูกจับกินนั้ น มันได้กล่าวคำขอร้องให้หมีป่าปล่อยมันไป "ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าเพียงแต่เดินทางหลงมาในฝูงของเจ้า เจ้าอภัยให้ข้าได้ไหม" กล่าวจบมันก็ถูกหมีป่า จับกินในทันที



ฝูงหมีป่าเมื่ออิ่มกันแล้ว ต่างก็พากันนอนหลับ ซึ่งในขณะนั้นได้มีลูกราชสีห์ พลัดหลงเข้ามาในฝูงของหมีป่าอีกครั้ง พวกมันก็ล้อมลูกราชสีห์ไว้ ตั้งใจว่าจะจับกินเหมือนฝูงแพะ ลูกราชสีห์กลัวมากจึงบอกกับฝูงหมีป่าว่า "พ่อกับแม่และญาติของข้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ถ้าพวกเจ้ายังไม่ปล่อยข้า พวกเจ้าต้องถูกจับ กินแน่ๆ" ฝูงหมีป่าต่างไม่เชื่อที่ลูกราชสีห์พูดและพากันหัวเราะ

ขณะนั้นฝูงราชสีห์ที่ซุ่มอยู่ก็พากันออกมาล้อมฝูงหมีป่าไว้ ฝูงหมีป่าพอเห็น ดังนั้นก็พากันตกใจ คิดจะวิ่งหนีแต่ก็ไปไหนไม่ได้ เพราะถูกล้อมไว้หมด ในที่สุด ฝูงราชสีห์ก็จับฝูงหมีป่ากินเป็นอาหารเหมือนกับที่ฝูงหมีป่าจับแพะกินเป็นอาหาร

จนมาถึง หมีป่าตัวสุดท้ายก่อนที่จะถูกจับกินมันก็รำพึงขึ้นว่า

"ถ้าข้ายอมปล่อยราชสีห์น้อยไป ข้าคงไม่ถูกจับกินแบบนี้ "

:: นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า :: กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมตามสนอง *การทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนก็จะได้รับความเดือดร้อนกลับมา

จัดทำโดย นางสาวนาซูฮา อาแว รหัสนั กศึกษา 406401010 สาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปีที่ 1