Nº 42

Primavera 2013

Boletín Biblioteca A3P

Contidos Roberto Vidal Bolaño

2

Cantares Galegos

4

Rosalía

6

José Luis Sampedro

12

Pablo Picasso

15

O principito

17

Os nosos creadores

18

Os lectores opinan

23

O curruncho do enxeño

32

http://www.edu.xunta.es/centros/iesdavidbujan/category/17/108

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 2 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROBERTO VIDAL BOLAÑO Roberto Vidal Bolaño (Santiago de Compostela 1950-2002) é una figura imprescindible para comprender a dimensión do Teatro Galego e do noso sistema literario. Dedicouse exclusivamente ó teatro, no que exerceu como actor, director, guionista ou mesmo escenógrafo. Fundou as compañías “Antroido”, “Teatro do Estaribel” e “Teatro rio escritor. Fixo literatura dramática a conde aquí”. ciencia, con vontade de intervir no sistema literario galego, de dialogar con outras obras Formou parte do denominado “Grupo e autores e de apoiarse nos nosos clásicos Abrente” que, a partir da década dos 70, re(como Rosalía, Otero Pedrayo…). novou e actualizou tanto a escrita como as reA súa forte personalidade deixou unha presentacións dramáticas galegas. profunda pegada nos dramaturgos máis noÉ indiscutible a importancia da súa fi- vos, cuxas consecuencias se verán co transgura para o teatro nacional galego. Aínda correr do tempo. A figura e a obra de Roberque morreu novo, Vidal Bolaño é, sen dúbida, to Vidal Bolaño foron fundamentais na conso dramaturgo máis destacado da historia da trución dun teatro nacional galego. nosa literatura. A súa produción está caracteA obra de teatro de Roberto Vidal Borizada polo compromiso co país e a lingua, a laño amósanos unha visión pesimista da vida experimentación estética, e o diálogo coa trae unha profunda denuncia social e política dición, tanto culta como popular, literaria e marcada pola estética da derrota e a crítica histórica. De feito, contribuíu á definitiva insda modernidade. Por iso, influído quizais por talación do teatro galego na nosa lingua. Ramón Otero Pedrayo defendeu unha recuFoi tamén un excelente actor e un dos peración do popular. Cultivou igualmente, pioneiros da produción audiovisual en Gali- como Otero Pedrayo, o teatro histórico arrecia. O seu traballo como director e como dor da figura de Rosalía de Castro obras que guionista, aínda que non chega á dimensión constitúen ensaios sodo seu labor dramático, tamén merece unha bre a vida e a obra da consideración especial polas liñas que dei- poeta máis coñecida de As súas xou trazadas para o desenvolvemento dun Galicia. campo audiovisual galego que se expresase obras recollen as cona lingua propia e dialogase co resto dos no- rrentes estéticas do realismo, simbolismo, susos campos culturais. rrealismo e expresionisPor enriba de todo, foi un extraordina mo.

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 3 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROBERTO VIDAL BOLAÑO Son pezas nas que se destaca e se cuida o diálogo co público. En 1976 inicia a súa carreira como escritor coa obra “Laudamuco, señor

de

ningures” de

de Teatro profesional, e dous anos máis tarde “Touporroutou da lúa e do

sol”. En 1996 “Anxeliños. Comedia Satánica”. En

1998 publica “Doentes” e “Rastros”, e no

carácter esperpéntico pola que recibe o “Premio Abrente” na Mostra de Teatro de Ribadavia. Ségueo

2000 “A burla do galo”. No ano 2001 dirixe, co Centro Dramático Galego, a

“Ledaíñas pola morte de Meco” na cal se presenta un proceso liberador que se enfronta cos poderes que manteñen sometidos a Galicia. No 1980 publica “Bailadela da morte ditosa”, pola que recibe de novo o “Premio Abrente” e no 1985 “Caprice

“Rosalía” que Ramón Otero Pedrayo escribiu en 1958. E

des Dieux”. En 1991 crea a compañía “Teatro do aquí”, que dirixiu ata a súa morte. En 1992 publica “Agasallo de

no 2006 “As actas escuras”. Ademais do teatro, realizou guións para series de televisión como Os ou-

tros feirantes, baseada na obra de Álvaro Cunqueiro, ou Un mundo de historias; e participou como actor en filmes como Sempre Xonxa ou A lingua das bolboretas.

sombras” unha obra en homenaxe a Rosalía de Castro, “Cochos” e “Días sen gloria” e un ano máis tarde “Saxo Tenor”, polo que recibe o “Premio de Textos Teatrais Álvaro Cunqueiro”. En 1994 publica “As actas escuras” coa que gaña o I Premio do Certame Camiño de Santiago

MARTÍN PAZOS GARCÍA ANDREA MOSQUERA SUÁREZ

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 4 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

CANTARES GALLEGOS Desexamos nesta data dobremente sinalada o mesmo que figura na lápida do escritor mindoniense Álvaro Cunqueiro, mil primaveras máis para a nosa lingua e a nosa literatura.

1º ESO A/B 2º ESO A/B Cúmprense 150 anos da publicación da obra de Rosalía de Castro, Cantares gallegos, obra fundamental na historia da nosa literatura contemporánea. A obra foi publicada na primavera de 1863 e, aínda que non se sabe exactamente a data da súa saída do prelo, tradicionalmente consideramos o 17 de maio como o día deste acontecemento debido a unha dedicatoria que a autora escribiu nese día para dedicarlle a obra a outra escritora da época, Fernán Caballero. Foi por iso que no ano 1963 un grupo de intelectuais propuxo dedicar este día á conmemoración da nosa literatura. Cúmprense, porén, neste ano os 50 anos da instauración desta data: o Día das Letras Galegas.

Pasa, río, pasa, río, co teu maino rebulir; pas, pasa antre as forliñas color de ouro e marfil, a quen con teus doces labios tan doces cousas lles dis. Meu santo San Antonio, daime un homiño, anque o tamaño teña dun gran de millo. Daimo, meu santo, Anque os pés teña coxos Mancos os brazos.

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 5 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

CANTARES GALLEGOS s; cho

, on tar n r z a a c d de de ei Has h . tos , che i r o a e m t qu an dar e c e d d has hei he , c tar n que a c a; de eir t i Has ga iña ar, n a. e m ant pen c e e d d o has orr e m m que

Eu cantar, c

antar, can tei, a grasia no n era moit a, que nunca (delo me p esa) fun eu me Aló nas tardes serenas, niña grasio sa. Cantei com aló nas tardes caladas, o mal sab ía d á n d olle revira fanse máis duras as penas voltas, c a l fa n aqués qu que nas brandas alboradas. e non sabe n direitame nte una co usa.

Adiós ríos, adiós fontes, Pasan naquesta vida

adiós, regatos pequenos;

Cousiñas tan extrañas,

adiós, vista dos meus ollos:

Tan raros feitos vence

non sei cando nos veremos.

Neste mundo de trampa;

Miña terra, miña terra,

Tantos milagres vellos, tan novas insinanzas,

hortiña que quero tanto,

terra donde me eu criei, figueiriñas que plantei,

E tan revoltos allos Con nome de ensaladas, Que non che digo nada… diño, ove miu h c o m o C ve; diño cho u i m o m co iño ve miud o h c o m co o, a de Laíñ d n a b a l po ove. de Lestr a d n a b a pol be ranca nu b e t s i r t ; ¡Como a to aluma e i u q n i ol que truba o s re, o descub e e r b u c cal o ube, volve e s , a n r o t , pasa a! nca prum a r b a d a enris

Un repolud De pano se

Castellanos de Castilla, tratade ben aos galegos; cando van, van como rosas; cando vén, vén como negros. -Cando foi, iba sorrindo; cando veu, viña morrendo; a luciña dos meus ollos, o amantiño do meu peito.

Como un p

o gaiteiro,

dán vestid

ríncipe cu

Cariñoso e

o,

mprido,

falangueir o, ozos o prim eiro E nas ciud ades sin pa r, Tiña costu me en can tar Aló pola m añanciña: -Con esta m iña gaitiña Ás nenas h ei de engañ ar. Antre os m

Páxina 6

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROSALIA DE CASTRO

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 7 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROSALIA DE CASTRO

Páxina 8

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROSALIA DE CASTRO

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 9 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROSALIA DE CASTRO

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 10 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROSALIA DE CASTRO

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 11 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

ROSALIA DE CASTRO

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 12 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

JOSE LUIS SAMPEDRO anos 80 e 90 a obras como “La sonrisa etrusca” (1985), “La vieja sirena” (1990) ou “Real sitio” (1993), moitos descubriron que o autor era ademais un reputado Catedrático de Estrutura Económica na Universidade Complutense de Madrid dende 1955, onde impartiu clases a alumnos que despois foron Ministros de Economía, como Boyer, Solchaga ou Solbes. José Luis Sampedro Sáez naceu en Barcelona o 1 de febreiro de 1917 pero viviu até os 13 anos en Tánxer, “un mundo que debería ser a terra enteira”, dicía. “Os mozos chegabamos ao colexio con diversas linguas maternas, comprabamos lambetadas con moedas diferentes, celebrabamos varias festas nacionais e incluso o noso descanso semanal repartiase entre os días sagrados de tres relixións”. Sampedro volve a España tras obter unha praza de funcionario de Alfándegas en Santander para trasladarse máis tarde a Madrid, onde, en 1944, contrae matrimonio con Isabel Pellicer e realiza os seus estudos universitarios de Ciencias Económicas, que remata en 1947 con Premio Extraordinario. Máis este home non había de ser recoñecido soamente como economista, senón tamén nas súas facetas de humanista e de escritor. A súa gran paixón foi a literatura e cando miles de lectores se renderon nos

En 1990, José Luis Sanpedro foi elixido para ocupar o sillón “F” da Real Academia Española da Lingua, ingresando na institución co seu discurso “Dende a Fronteira”, dedicado ao consumismo a ao seu pernicioso influxo na sociedade actual: “Só os inxenuos e algún premio Novel de Economía chegan a crer que o noso mercado encarna a liberdade de elixir, esquecendo algo tan obvio como que sen diñeiro non é posible escoller nada”, afirmou no seu ingreso académico. Sampedro sempre avogou por unha economía “máis humana, máis solidaria, quen de contribuír a desenvolver a dignidade dos pobos”. En 2003, Sampedro viúvo de Isabel Pellicer dende había dúas décadas, pai dunha filla e avó dun neto, casou con Olga Lucas, unha poetisa, lectora e tradutora da súa obra. En 2010 o Consello de Ministros outorgoulle a Orde das Artes e as Letras de España pola súa sobresaínte traxectoria literaria e polo seu pensamento comprometido cos proble-

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 13 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

JOSE LUIS SAMPEDRO mas do seu tempo e en 2011 concedeuselle tamén o Premio Nacional das Letras Españolas. Ese mesmo ano Sampedro asinaba o prólogo da edición española de “¡Indignádevos!”, o breve relato do francés Stéphane Hessel (falecido o pasado mes de febreiro) que invitaba ás novas xeracións a unha insurrección pacífica ante os desvaríos do sistema e que, para moitos, entroncaba co fartazgo, de non poucos movementos sociais (Sampedro tamén apoiou o 15-M) contra a especulación, a corrupción e o derroche dos poderes fácticos do capitalismo. O pensamento de Sampedro sempre foi moi crítico coa voracidade capitalista, fonte de moitas das súas reflexións: “Hai dous tipos de economistas: os que traballan para facer máis ricos aos ricos e os que traballan para facer menos pobres aos pobres”. O pasado 8 de abril, José Luis Sampedro finaba en Madrid, deixándonos un gran legado que podemos dividir entre obras de carácter económico e obras de carácter literario: OBRAS ECONÓMICAS: 

Principios prácticos de localización industrial (1957)



Realidad económica y análisis estructural (1959)

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 14 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

JOSE LUIS SAMPEDRO 

Las fuerzas económicas de nuestro tiempo (1967)



Octubre, octubre (1981)



La sonrisa etrusca (1985)



Conciencia del subdesarrollo (1973)



La vieja sirena (1990)



Inflación: una versión completa (1976)



Real Sitio (1993)



El mercado y la globalización (2002)



El amante lesbiano (2000)



Los mongoles en Bagdad (2003)



La senda del drago (2006)



Sobre política, mercado y convivencia (2006)



Cuarteto para un solista (2011) -escrita en colaboración con Olga Lucas-



Economía humanista. Algo más que cifras (2009)



CONTOS:

El mercado y nosotros 

Mar al fondo (1992)



Mientras la tierra gira (1993)

OUTRAS OBRAS:

NOVELAS: 

La estatua de Adolfo Espejo (1939) -non publicada até 1994-



La sombra de los días (1947) -non publicada até 1994-



Congreso en Estocolmo (1952)



El río que nos lleva (1961)



El caballo desnudo (1970)



Escribir es vivir (2005) -libro autobiográfico escrito en colaboración con Olga Lucas-



La escritura necesaria (2006) -ensaiodiálogo sobre a súa obra novelística e a súa vida. Edición e diálogo: Gloria Palacios. Ed.Siruela.



La ciencia y la vida (2008) -diálogo xunto ao cardiólogo Valentín Fuster ordenado por Olga Lucas-



Reacciona (2011)

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 15 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

PABLO PICASSO 1881– 1973 Non obstante, o cubismo non será máis que unha etapa na extensa produción de Picasso, que sen cesar investigará, abrindo novos camiños estéticos, e atravesará diversos períodos. Principais obras:

"A inspiración existe, pero ten que encontrarte traballando. " (P.Picasso) "Cando me din que son demasiado vello para facer unha cousa, procuro facela deseguida. " (P.Picasso) "Un pintor é un home que pinta o que vende. Un artista, en cambio, é un home que vende o que pinta. " (P.Picasso) Creador, xunto con Georges Braque e Juan Gris, do movemento cubista. Considerado un dos maiores artistas do século XX, participou dende a xénese en moitos movementos artísticos. Incansable e prolífico, pintou máis de dúas mil obras, abordou outros xéneros como o debuxo, o gravado, a escultura, a cerámica e o deseño de escenografía e vestiario para montaxes teatrais. Tras atravesar o seu "período azul" e o seu "período rosa", pinta "As señoritas de Aviñón" (1906), obra que marca o inicio da súa etapa cubista.

As Señoritas de Avignon anuncian a súa produción cubista, onde rompe con todas as normas tradicionais da pintura figurativa fragmentando a perspectiva en volumes cadrados e angulosos. O título refírese a un bordel barcelonés situado nunha rúa co mesmo nome. Vemos o influxo de Cézanne, da arte ibérica e da escultura negra. As mulleres que aparecen nuas teñen desfigurados os seus rostros, algunhas delas recordan máscaras africanas. Cos presupostos do cubismo analítico realiza Nu con toalla, La fábrica de Horta de Ebro, e Retrato de Ambosio Vollard.

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 16 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

PABLO PICASSO 1881– 1973 En Natureza morta con cadeira de reixa, Para máis información sobre Picasso e Guitarra e en Natureza morta introduce a colaa súa obra podedes consultar as seguintes xe. páxinas: http://www.museoreinasofia.es/coleccion/ obra/guernica?id=322 http://www.moma.org/collection/ browse_results.php?criteria=O%3AAD% 3AE%3A4609|A%3AAR%3AE% A partir de 1915 dirixirá a súa atención 3A1&page_number=&template_id=6&sort_or cara a outros campos de investigación e irá der=1 definíndose o seu eclecticismo reelaborando experiencias anteriores con gran liberdade, h t t p : / / w w w . m o m a . o r g / c o l l e c t i o n / browse_results.php?criteria=O%3AAD% como o surrealismo e o expresionismo. 3AE%3A4609|A%3AAR%3AE% 3A1&page_number=32&template_id=1&sort_ O Guernica, o cadro símbolo do ho- order=1 rror da guerra civil española e o bombardeo do 26 de Abril de 1937 que destrúe a cidade ALUMNADO 2º BACHARELATO C vasca de Guernica, responde aos modos intelectuais dos cubistas, á simboloxía do surrealismo e ás deformacións expresionistas.

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 17 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

O PRINCIPIÑO "O Principiño" a obra máis coñecida do escritor e aviador francés Antoine de Saint-Exupéry celebra este ano o 70 aniversario da súa publicación. Neste tempo esta historia fantástica converteuse nun dos libros máis lidos e máis traducido no mundo, logo da Biblia. Está dispoñible en 270 idiomas e cada ano hai novas traducións. Tamén é un ícono mundial grazas aos debuxos que o propio Saint-Exupery fixo da súa historia ademais de estar asociado aos valores universais como a protección do planeta, a paz mundial e a protección da infancia. Antoine de Saint-Exupéry, o autor do PRINCIPIÑO, foi un aviador e literato francés que só viviu escasos 44 anos. Naceu en Lyon, en 1900 e faleceu en 1944.

Saint-Exupéry comezou escribindo en prosa lírica vivencias de carácter novelesco e, posteriormente, continuou con diarios, informes e cartas. Os seus textos son consecuencia de reflexións profundas de índole humanista e de crítica á cultura. Entre as súas novelas sobresaen VOO NOCTURNO e O CORREO DO SUR. Como diario deu vida a PILOTO DE GUERRA. Pero a súa obra máis famosa e pola que transcendeu é O PRINCIPIÑO, un conto longo que en formato de libro bateu récords de venda no mundo e en todos os idiomas desde 1943, ano en que se publicou por primeira vez en francés. O PRINCIPIÑO é a súa obra culmen. Nas súas páxinas evócanse -de xeito sinxelo e claro- os valores máis arraigados e esenciais do humanismo, onde quedan de manifesto a solidariedade, bondade, enteireza, tenacidade, compañeirismo e entusiasmo polo coñecemento.

En realidade, nunca se soubo que ocorreu con el. Saint-Exupéry desapareceu para sempre nunha misión de recoñecemento, O libro é un símbolo de procura percando sobrevoaba a Francia ocupada polos manente do home, daqueles principios que nazis, durante a enriquecen o espírito e que traen paz infinita Segunda Guerra a alma. O Principiño encerra unha firme menMundial. saxe humanista e converteuse nunha apoloxía sobre a importancia de cuestionar, o rexeitamento á inxustiza, a aceptación do outro por quen é e non por aquilo que representa ou a procura continua do contacto coa natureza.

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 18 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS NOSOS CREADORES QUÉ CURIOSO Qué curiosa es la muerte ¿no? La muerte significa dejar de vivir, que tu corazón deje de latir, que tu cerebro deje de funcionar pero, ¿qué es la vida? La vida es cada segundo que pasa y muere al siguiente. Nadie controla el tiempo, ya que es inevitable que transcurran las horas y ese tiempo vaya muriendo con la llegada de otro instante. Entonces, ¿por qué vivimos sabiendo que vamos a morir?

la muerte? Sí, lo es. ¿Qué como sé esto? Porque soy el encargado de llevarme tu alma. ¿Qué por qué te lo cuento? Porque tú eres el siguiente. CAROLINA GONZÁLEZ SANZ 2º ESO A

Algunos mueren porque no quieren vivir y otros muchos viven porque no quieren morir. La vida es tan monótona y simple y la muerte tan fácil y aburrida que la gente no sabe qué hacer. Te haré una pregunta: ¿qué harías si pudieras vivir eternamente sin la existencia de la muerte? Amistad, familia, civilización, la Tierra. Si vives más que eso estás perdido y acabarás condenado a sufrir eternamente, aún así sería divertido que te pegaran un balazo y tu corazón siguiera latiendo. Pero, ¿no son vida y muerte dos contrarios que no prevalecen uno sin el otro? Sin vida no hay muerte y sin muerte dos caras de la misma moneda, conviviendo una con otra y luchando entre sí por actuar? La muerte nos acecha en cada segundo o cada paso que damos, aguardando para atacar a su presa en el momento oportuno y quitar esa vida, pero al mismo tiempo la vida compensa esa muerte haciendo otro ser vivo y dándole vida. Ahora volvamos al principio: ¿No es curiosa

LAURA RAMOS 1º ESO B

SOMBRAS DE LUZ María está paseando, triste, por la orilla del mar. Las olas de fría agua salada le dan en sus pies descalzos. Mientras camina saca las cintas que le sujetan el pelo y las deja caer. Su pelo rubio va cayendo en suaves ondas sobre sus hombros, su espalda y su pecho. Las lágrimas, saladas como el mar, corren raudas por su cara. Ya está, él la ha dejado por otra más rubia, más pálida, con los ojos más azules, más guapa, más perfecta. Ella ya lo sabía, ya sabía que él busca a la chica más perfecta. Y ella no lo es. María se

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 19 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS NOSOS CREADORES seca las lágrimas. No va a llorar por alguien que no se merece nada de ella. Pero … es el único que vio su corazón. Es el único al que una vez amó. Pero lo tiene que olvidar. Ella se agacha, coge una piedra y la tira al mar. La piedra va dando saltos. Y su sombra es dorada. María palidece. La piedra se hunde, y ve la sombra de la luz, parpadeando, como si dijera “ven, sígueme”. María, impulsada por una orden desconocida, entra en el mar. Se va hundiendo cada vez más. Un hombre en la playa grita: “Señorita, salga de ahí”, pero María no lo oye y sigue avanzando. Se hunde completamente bajo el agua. Sigue a la sombra de luz, y siente que los pulmones le van a estallar. Pero no deja de seguir a la luz. Se siente desfallecer pero, de repente, acaba en una cueva libre de agua. Rompe a jadear y se tumba. - Rubia, ojos azules, piel blanca y perfecta. Has acertado. Dice una voz. María gira la cabeza y ve a un muchacho rubio, ojos azules y piel morena. - Yo soy Kiron, el Rey de las Sombras de Luz. Has venido aquí siguiendo a uno de mis súbditos. Acompáñame a cenar. María se levanta y sigue al Rey, que la conduce por un largo pasillo sin adornos hasta otra cueva. Allí hay una mesa larga de madera repleta de comida variada. Kiron se sienta en la cabecera e indica a María que se siente a su derecha. Ella obedece. El Rey -Sombra le pregunta por su vida,

y ella se lo cuenta todo: su familia, sus amigos amigos, sus novios… y Tom. El chico que la dejó por otra más perfecta, dice María. Kiron se indigna por lo que él le hizo. “Sé mi esposa”, le dice a María. Ella acepta y él se abalanza sobre ella, dejando ver unos dientes afilados como cuchillos. A María no le da tiempo a gritar. Tiempo después, los dos salen del comedor. La camisa y la cara de Kiron están manchadas de la sangre de María. La garganta de ella está desgarrada, su vestido está roto y manchado, su piel está cubierta de mordeduras. Si alguna vez vas a una playa, y ves una sombra de luz, escapa. No te acerques. Si ves a María, vete y no vuelvas jamás. Si vas con ella te llevará al fondo del mar y te sujetará hasta que te exploten los pulmones, y luego serás la cena de ella y de Kiron. ¿Qué por qué lo sé? Porque yo soy María ¿Qué por qué te lo cuento? Porque ahora vas a morir. CARMEN DOVIGO VARELA 2º ESO A

NOELIA NAYA OTERO 1º ESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 20 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS NOSOS CREADORES Es irónico que, después de tanto tiempo sintiendo que alguien toma mis decisiones, yo haya optado por una solución como esta. Que haya pasado de ser incapaz de escoger como dirigir mi vida a decidir cómo y cuándo ponerle fin. No tengo miedo. Tampoco siento ganas de llorar ni de gritar maldiciendo mi suerte. Sólo me siento vacía. Camino despacio, sintiendo el eco de mis pasos resonar en la azotea vacía. He escogido el edificio más alto de la ciudad para saltar. Sé que no sobreviviré a una caída de doce pisos. Todo se ha acabado. Miro el cielo, pensando que es la última vez que voy a verlo. A pesar de la situación, no puedo evitar esbozar una sonrisa a causa de mi dramatismo. No he conseguido cambiar, pienso mientras llego al borde del abismo. Estoy tan sólo a unos centímetros del final del tejado, si diese un paso más sólo encontraría aire. Cierro los ojos. El viento sopla con fuerza sobre el tejado, alborotando mi pelo oscuro y mi vestido negro a mi alrededor. No me siento viva. Tengo la sensación de estar en un sueño extraño, de intentar respirar bajo el agua. Me dejo caer. No se tire, señorita. Me equilibro hacia atrás en el último momento. Miro a mi alrededor intentando localizar el origen de esa voz. No hay nadie a mis espaldas y por un momento creo haberlo imaginado, pero finalmente lo encuentro. Estaba mirando en el sitio equivocado. La persona que me ha parado es un chico que tendrá más o menos mi edad. Está a unos metros de distancia de mí, de pie en el borde de la azotea .

Me recorre un escalofrió al entender que tenemos las mismas intenciones. No creo que seas la persona más adecuada para darme consejos. Contesto con acritud. Discúlpeme, señorita. La idea de verla destrozada contra el asfalto hizo que olvidase mantener mi coherencia. Me sonrojo sin razón. No estoy acostumbrado a que nadie me trate con amabilidad y menos aún con dulzura, por lo que el delicado tono de voz del desconocido me confunde. No se tire. -insiste- Por favor. Le dirijo una mirada desafiante y no me aparto del borde, pero tampoco me alejo de él cuando se acerca con pasos vacilantes. Ahora que estamos más cerca me fijo en que se parece bastante a mí. Los dos somos como sombras. Ojos negros. Ropa negra. Pelo negro. Blanca piel. Llega a mi lado y se sienta. Yo sigo de pie hasta que él extiende la mano y toma la mía, tirando suavemente. Cedo y me siento junto a él, con las piernas colgando del borde del tejado. Veo los coches correr y correr bajo mis pies. Los balanceo en el vacío que se abre ante mí y suspiro. Le agradezco que no haya saltado, señorita. –susurra, alejando el silencio que nos envuelve. ¿Por qué me tratas de usted? –pregunto, de repente- No soy mayor que tú. Sólo tengo diecisiete años. No conozco su nombre. Es una cuestión de respeto.

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 21 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS NOSOS CREADORES Devi. Soy Devi. Encantado, Devi. –me gusta la manera en la que pronuncia mi nombre. Suena diferente en sus labios- Yo soy Mario. Volvemos a quedarnos en silencio y yo miro hacia el suelo lejano. Coches y personas siguen su absurda carrera a doce pisos de distancia de mí. Veo las botas negras de Mario balancearse siguiendo un ritmo errático a unos centímetros de mis bailarinas y recorro con la vista sus vaqueros negros y su camisa. No puedo evitar pensar en la extraña coincidencia de que los dos fuésemos de negro. De luto por nosotros mismos, pienso con algo de crueldad. ¿Por qué ibas a hacerlo, Devi? ¿Por qué ibas a saltar? Porque estoy sola. –escupo la verdad sin ni siquiera pensarlo- Porque ya no siento nada. Estoy bloqueada. Mario se inclina sobre mí rápidamente y me besa en la mejilla con la suavidad de un suspiro. Sonrío y aparto la mirada, avergonzada.

el pánico, un miedo irracional a que, a pesar de su discurso, se haya rendido y haya terminado por saltar. Subo las escaleras más rápido aún de lo que las bajé, con el corazón en la garganta y aterida de miedo, rogándole a un Dios en el que no creo que esté bien, que no haya hecho ninguna locura. Tropiezo con él a menos de un metro del acceso a la azotea. ¿Va todo bien, Devi? No contesto. Me limito a abrazarlo con fuerza y a permitir que él me rodee con sus brazos. Tengo miedo, me invaden los nervios y la pena, pero también la ilusión y la alegría, y un ansia de libertad que me desborda. Puedo sentir, estoy descongelándome. Estoy viva. LÍA PÉREZ BARRÁN 3º ESO B

No estás sola. Yo estoy aquí. Casi no te conozco. –farfullo, tropezándome con las palabras y sintiendo que es la excusa más cutre de la historia. La solución a eso es tan fácil y tan obvia que no voy ni a decírtela en alto. Sonrío y me levanto. Descubro que ya no quiero tirarme, y camino hacia la claraboya que da acceso a la azotea, ciega de esperanza. Bajo las escaleras a todas velocidad, pero me detengo bruscamente cuando me doy cuenta de que Mario no me sigue. Me invade

CAROLINA GONZÁLEZ SANZ 2º ESO A

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 22 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS NOSOS CREADORES

YERAI FERNÁNDEZ RODRÍGUEZ 1º ESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 23 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN SAXO TENOR Roberto Vidal Bolaño Con este libro Roberto Vidal Bolaño gañou o premio Álvaro Cunqueiro en 1991 e foi representado por primeira vez en 1992. Trata dun drama social, a historia acontecida nun suburbio de Santiago onde o fillo dun político importante adoitaba facer a súa vida. Alí deixara embarazada a unha moza e tamén descubriu a súa paixón pola música, en concreto por tocar o saxo, cousa que rexeitaba seu pai. Nunha tenda daquel mesmo barrio había un saxo tenor e, alentado polos seus amigos de alí, entrou para facerse con el. Ó entrar descubriu, desgraciadamente, a relación adúltera entre o dono da tenda e a súa propia filla. Esta, a cal estaba namorada do rapaz, non puido soportar a rabia de que os vise e dispáralle cunha escopeta. O dono testificou ante a policía que fora el quen disparara porque o rapaz entrara a roubar cunha pistola nas mans. Á noite dese mesmo día aparece na praza, diante do lugar onde morrera o rapaz, unha señora descoñecida quen resulta ser a nai deste. Pouco despois aparece o pai, ex-marido da señora, quen a intenta levar a casa. Pero esta négase ata atopar as respostas pola morte do seu fillo. A obra conclúe cun final tráxico. A obra desenvólvese nun único espazo, é dicir, ten unidade de lugar. Este lugar é unha praza dos arrabaldes de Santiago.

Pero co tempo non ocorre o mesmo, pois a obra transcorre en dous momentos diferentes: cando o Tío Sam fala co home ó principio e ó final do libro sobre a historia da morte do rapaz e da señora; e a historia acontecida dous anos antes disto, cando morre o rapaz. Para isto o autor recorre á técnica do flashback. O autor quere nesta obra representar a aculturización que se produce nas nosas cidades, onde se superpoñen os costumes e valores rurais, como no caso de dona Hortensia cando pregunta que por que non se tocan as campás pola morte do rapaz, e as formas marxinais puramente urbanas, como o Lanzao, un delincuente de carácter moi rudo, ou a Chonchoniña, descrita coma unha prostituta. Todo iso está ben representado tamén pola linguaxe coloquial dos personaxes. A pesar de ser esta unha obra de teatro, hai un personaxe ó que se podería considerar como narrador: o Tío Sam. Este é un ancián que di ter viaxado polos Estados Unidos, aínda que non sexa certo, e ó que lle gusta emborracharse. Aparece durante toda a obra e é o encargado de rememorar toda a historia do acontecido ó rapaz. Durante toda a obra existe un suspense constante. Moitos aspectos da historia son descoñecidos polo lector, como cando o Tío Sam conta a historia do rapaz e pouco a pouco vanse descubrindo as causas da morte, e ata o final da obra non se sabe quen fora a muller que morrera alí nin tampouco que o Home da gabardina

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 24 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN traballase para o político, rematando nun UN DEDO MANCHADO DE TINTA inesperado final. En definitiva, esta é, na miña opinión, unha obra onde o autor demostra o seu dominio das técnicas literarias, facendo unha historia intrigante desde o primeiro momento á par que fai unha crítica da sociedade e da corrupción dos políticos. Quero destacar tamén a personificación que fai o autor no personaxe do Home serio como un político da época da transición española, pois este libro foi publicado uns quince anos despois da morte de Franco, que prometía cambios pero que, a pesar das promesas, a situación do pobo, representado nas clases populares que aparecen na obra, seguía a estar en decadencia.

Manuel Portas

Manuel Portas publica unha obra en 2011 na que mestura a realidade e a ficción. É Gonzalo Salgueiro quen nos conta a historia, ou mellor dito, as historias. Decatarse deste feito pode non ser unha tarefa doada para algúns lectores. É un dos aspectos máis característicos e innovadores desta novela. No meu caso, non me resultou difícil pois na súa visita á nosa escola o escritor revelóunolo, polo que puiden comprender mellor a obra.

MIGUEL BAENA BOTANA Un dedo manchado de tinta gustoume moito. 2º Bacharelato B En primeiro lugar, teño que destacar a maneira que tivo Manuel Portas de mesturar di. versos relatos das vidas de distintas persoas correntes e comúns de Santiago de Compostela. Como o mesmo autor di: “os antiheroes non deixan de ser heroes”. Isto achéganos máis aos personaxes e, incluso, permite aos lectores sentirnos identificados con algunha das persoas que el presenta.

LAURA RAMOS FARRE 1º ESO B

Teño que destacar as distintas formas do discurso que empregou: narración, diálogo, descrición.. pero sobre todo, o que me agradou do libro neste aspecto foi a introdución do artigo dun xornal para presentarnos o caso dun asasinato. Deste xeito, coñecemos a nova ao mesmo tempo que María estaba a

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 25 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN lela. Mesmo fomos quen de coñecer as emocións de María no momento exacto no que descubre que o primeiro sospeitoso era Malulú. A linguaxe é, polo xeral, sinxela e moderna. Aínda así, nalgunhas descricións emprega algún que outro adxectivo un pouco máis complexo, así como algunha expresión que tiven que procurar en internet, como por exemplo “novo do trinque”. O espazo e o tempo da narración foron outro dos factores que influíron na gozosa lectura. Os acontecementos suceden en Santiago de Compostela e a maior parte dos personaxes residen tamén alí, unha cidade moi próxima á Coruña e que coñezo moi ben. Ademais, é unha novela publicada hai pouco tempo (2011), feito que contribuíu a que os acontecementos que se presentan nela sexan da actualidade, o que á vez fixo que puidese seguir os feitos de forma máis sinxela. Isto podémolo observar na propia lectura, por exemplo cando o artesán Martiño, ou Tacholas “que é como o coñece todo o mundo”, fai referencias á crise que estamos sufrindo os españois hoxe en día. Do mesmo xeito, apreciámolo no capítulo baixo o nome de “Lector óptico”, no que aparece Cristina coma unha muller sindicalista e comprometida; neste episodio unha caixeira sofre un “despido inxustificado”, algo común en España. O capítulo que, sen dúbida, máis me agradou foi no que aparece Malulú. Vivín varios sentimentos mesturados á vez. Con este personaxe o autor describe perfectamente a situación na

que vive (mellor dito que subsiste) un negro emigrante dedicado a vender polas rúas os seus colgantes. Ademais, representa moi ben a forma que temos os españois de reacionar ante unha persoa desa raza cando nos atopamos diante deles. Doutra banda, Manuel Portas logrou absorberme na lectura deste episodio grazas a “inusual ou rara” relación amorosa que presenta entre unha mestre de instituto e Malulú. Digo “rara” porque é así como era vista polos seus compañeiros de traballo, e como sería vista na vida real non precisamente por uns poucos. MAR CASTIELLA BAÑALES 2º Bacharelato A

NOEMÍ DOMÍNGUEZ IGLESIAS 1º ESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 26 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN UN DEDO MANCHADO DE TINTA Manuel Portas En Un dedo manchado de tinta atopamos, por así dicilo, “dous tipos de tempo”. Un tempo “real”, que se corresponde co que no libro é a realidade, é dicir, a viaxe ao aeroporto e o tempo que os personaxes pasan nel; e un tempo “ficticio”, que se corresponde co que no libro é a imaxinación do narrador. Dentro das historias que o narrador imaxina, cada unha transcorre nun tempo independente, e narra un período breve, volvendo atrás no tempo a través dos recordos. En canto ao espazo e os personaxes, son distintos en cada relato. No primeiro relato, atopamos a Alberte, que se encarga de atopar a familiares perdidos de fillos de emigrantes. Neste caso, busca aos familiares de Emilio Maquieira. A historia transcorre en Santiago, nos lugares a onde acode en busca de información. No segundo relato atopamos a Malulú, un inmigrante senegalés, e María, mestra nunha escola. O espazo inicial, e máis importante, é o bar no que se coñecen e máis tarde se reencontran. É una historia de amor e ao mesmo tempo cun toque de traxedia, ao ser Malulú acusado inxustamente de asasinato. Na terceira historia o escenario é o cárcere. Aquí, se ben o papel principal é o de Jonnathan, falsamente

acusado pola filla da súa parella (Carme) de abusos, tamén cobra certa importancia outro preso, Bruno, que se nos descubrirá no seguinte relato como o gran amor de Cristina, coa que tivo unha filla da que non se preocupa. A historia de Cristina é a dunha caixeira humilde, madre solteira e representante sindical, moi comprometida coa defensa dos dereitos das empregadas do seu supermercado, o que a leva en ocasións a loitar a risco de perder o seu traballo tras a chegada dun novo xerente, que fai que a vida no traballo se volva un inferno. Como escenario, destaca o propio supermercado. O último microrrelato corresponde á vida de Chus, que está a investigar unha trama de corrupción empresarial. Comeza a historia no interior dun metro en Barcelona, pasando por unha casa na costa galega, ata un apartamento no que se oculta cando a información que posúe pon a súa vida en perigo. Finalmente volvemos na novela ao tempo e espazo verdadeiros, e atopámonos no aeroporto de Santiago. Descubrimos que as historias proveñen da imaxinación do narrador, que inventa vidas a aqueles que pasan por diante súa, e comprendemos que os relatos lidos corresponden á xente que o narrador está a observar nese momento. Sorprendentemente, na vida real, a vida da nosa Chus tamén estaba en perigo, e recibe un disparo no medio do aeroporto. O libro gustoume moito, xa que as historias están moi ben interconectadas entre si, de forma que ao final todos os personaxes están

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 27 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN relacionados. Ademais, está escrito de tal xeito que che permite coñecer en certo modo os sentimentos dos personaxes: sentes a carraxe, a rabia de Jonnathan ante un castigo que non merece, a coraxe de Cristina, ou a actitude desinteresada e, en ocasións, a soidade de Alberte… Creo que é este acercamento á “humanidade” dos personaxes o que máis me gustou de todo. En canto ás historias, gustáronme sobre todo a de Malulú, onde observamos que o amor non ten fronteiras, e menos fronteiras de cor, e observamos a súa loita por atopar un futuro; e a de Cristina, por ser nai solteira, que trata de sacar adiante á súa filla mentres lle fai fronte a unha vida para nada fácil.

UNA CASA CON ENCANTO Cristina Macía Eliselva se dispone a pasar un verano estupendo participando en un campamento rodeada de naturaleza junto al río Cares, en Asturias. Pero todo se torció cuando llegó aquella carta que decía que Eli era la heredera de la Mansión Julieta, perteneciente a su tía Carlota. La casa sería suya si lograba pasar un mes en ella sin sus padres.

La testarudez de Eli hace que acepte pasar todo el mes de Julio (el del campamento) en la casa con su hermana Geraldine, una pija de ADRIANA AGILDA MÍGUEZ mucho cuidado. Unas semanas después de lle2º Bacharelato A gar a la casa, Eli se da cuenta de que está hechizada por su tía para convertir a sus habitantes en personajes de sus novelas románticas. Eli necesitará la ayuda de un chico de Puentecalado (un pueblo cercano) para desencantar a su hermana. NUNO XOÁN MESÍAS DE CONCEPCIÓN 1º ESO B Eliselva descubrió que su tía abuela Carlota le había dejado una casa al morir. Pero la casa está embrujada por el fantasma de la tía que anda tirando cosas a todas horas.

JOSEP CAMPOS CRUZ 1º ESO B

El libro es muy bonito. Si quieres saber cómo reacciona Eliselva ante el fantasma, lee el libro. LAURA RAMOS FENTE 1º ESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 28 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN OJO DE NUBE

A COROA DE NAPOLEÓN

Ricardo Gómez

Jaureguizar

Esta obra está ambientada en el oeste americano de los sioux, cherokees, lakotas…

É un libro moi interesante, na miña opinión, é un libro de aventuras, eu casi llo En la tribu de los crow, de recomendaría as perArco Certero y Abeto Floresoas que lle gustasen ciente nace un niño ciego. Sus pupilas son os libros de aventublancas como si las nubes se quedaran ence- ras. rradas en sus ojos. En aquella tribu nadie cenTrata sobre un neno suraba al padre que abandonaba a su hijo si chamado Tintimán, que trallaba para un xoreste entorpecía al pueblo. Abeto Floreciente nal e tiña que facer unha noticia, e viaxa a A no cuenta con la posibilidad de abandonar al Coruña, e ten un gato. Alí coñece a moita niño y decide ser sus ojos. Tanto es sus ojos xente, fai amigos, ata se enamora dunha raque es el único crow capaz de burlar a los lanpaza…… etc. zas-de-trueno o a los pataslargas de los malaA min o que me gustou moito foi ler sobre a cosa. nosa cidade, a Torre de Hércules…. NUNO XOÁN MESÍAS DE CONCEPCIÓN A min, que non me gosta ler, este libro gus-

LA NOCHE MÁS OSCURA

1º ESO B toume, porque podemos ler e ao mesmo tempo está a falar sobre a nosa cidade e sobre o roubo da coroa de Napoleón. Non é un libro moi gordo, e mais ben fino, pero cada folla que vas pasando vaite enganchando máis, e non das parado de ler.

Ana Alcolea

Valeria va de vacaciones a un faro, en Noruega y allí pasa Bueno, eu recoméndollo a todos os lectores grandes aventuras. Ocurre porque é un libro moi chulo. durante la ocupación nazi. Es una novela que encierra misNOELIA NAYA OTERO terio, muy bonita y muy fácil 1º ESO B de leer. Yo se la recomiendo a la gente que le guste la intriga y la acción. UXÍA LOUREIRO SALVADORES 1º ESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 29

http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN EL RETRATO DE CARLOTA

AS FRONTEIRAS DO MEDO

Ana Alcolea

Agustín Fernández Paz

Este libro trata sobre una chica llamada Carlota que quiere saber por qué murió su bisabuela Carlota. Va encontrando las cuentas del collar de su bisabuela, mientras vive una vida amorosa con Fernando. Entre los dos , descubren cómo y por qué murió la bisabuela Carlota.

As fronteiras do medo é un libro que recolle seis historias capaces de facernos estremecer. Aínda que a ciencia e a lóxica se esforcen en explicar os feitos, sempre hai sucesos que se escapan a toda explicación. Disto é do que tratan as historias deste libro. Dos nosos medos.

Carlota pasa las vacaciones de febrero en Venecia con su tía Ángela, una novelista que vive en un antiguo palacio a orillas de un canal. Allí la joven se ve enfrentada al misterio de la muerte de su bisabuela, que también se llamaba Carlota y que murió en extrañas circunstancias. Tras tantos años, Carlota se empeña en desentrañar ese enigma con la ayuda de su tía y de un joven músico llamado Ferrando. Y las aventuras que vivirá esos días, así como la magia de la ciudad, con sus palacios, sus canales, la niebla y el carnaval, harán de estas vacaciones una experiencia inolvidable. LAURA RAMOS FENTE 1º ESO B

A min, a historia que máis me gustou foi a cuarta, chamada O Pozo, onde o escuro pasado dunha casa aparentemente normal chegou a facerme estremecer. Tamén está moi ben a segunda, A voz do sangue, que é capaz de encherte de arrepíos. Recomendo este libro a toda a xente que se divirta cunha lectura diferente, capaz de transportarnos a outro mundo cheo de medos pero do que é tan fácil entrar coma saír. LUCÍA MESÍAS DE CONCEPCIÓN 3ºESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 30 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN TRECE ANOS DE BRANCA

PALABRAS DE AUGA

Agustín Fernández Paz

Marcos Calveiro

Branca é una nena á que lle diagnostican hepatite vírica. A inflamación do fígado non é moi grave, pero debe pasar un mes e medio metida na cama. Cando Branca cumpre os seus trece anos, Ana, unha amiga súa, regálalle un álbum de fotografías que fai que Branca non se aburra polas tardes e se dedique a colocar as súas imaxes nel. Branca danos a coñecer a historia que hai detrás de cada fotografía que posteriormente será colocada no álbum: a foto da dracaena, a de Lois... Recomendo este libro porque é moi ameno e interesante, non é posible soltalo sen antes rematalo.

Palabras de auga é un libro que trata dun poboado chamado Wakati, da tribo dos Kimba. Este conto trata de cómo o poblado vai na procura do irmán do protagonista, porque é soldado. Amadou e o seu pai van na súa procura, e sobreviven na sabana africana. É un libro bonito, fai sentirte como se estiveras no medio da sabana e foras ti quen realiza as aventuras.

NUNO XOÁN MESÍAS DE CONCEPCIÓN 1º ESO B

LAURA RAMOS FENTE 1º ESO B

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

Páxina 31 http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

OS LECTORES OPINAN POLINA

LA CIUDAD INVISIBLE

Bastien Vivès

M.G. Harris

Polina, es un libro para los interesados en la danza. Trata sobre una joven bailarina que no se rinde, quiere bailar y nadie se lo impedirá. Para mí, Polina ha sido un libro entretenido y educativo en el sentido de conseguir metas. Se lo recomiendo a cualquier persona que le guste la lectura y que tenga un sueño con ganas de cumplirlo. UN SALUDO

VIOLETA TAMURANA Andrea Maceiras Violeta Tamurana é un libro que trata sobre o racismo. No conto todo é violeta, a pel, as plantas, o mar…..¡ todo! Pao, que é o protagonista, vive unhas aventuras emocionantes, e descubre cousas que non sabía. É un libro que fai entender o mal que fai o racismo. Se queres convertirte en “violeta” e vivir aventuras con Pao, le o libro. LAURA RAMOS FENTE 1º ESO B

Josh García es un joven inglés de 13 años. Su padre muere en un accidente de avión en unas extrañas circunstancias y Josh se niega a creer a la policía mejicana. Quien dice que el asesino fue el marido de una chica con la que el padre se veia mucho. Su madre cae en una depresión y el decide marcharse a Méjico con Ollie y Tyler, unos amigos, a investigar. Allí descubrirá muchas cosas sobre la cultura maya y la sabiduría que dichos habitantes esconden. También descubre que tiene una misión que su padre no pudo finalizar. Encontrar el antiguo Códice Ix, que contiene importante información para evitar el fin de la civilización el 22/12/12. NUNO MESÍAS DE CONCEPCIÓN 1º ESO B

Páxina 32

Boletín Biblioteca A3P http://centros.edu.xunta.es/esdavidbujan/biblioteca.htm

http://bibliotecaa3p.blogspot.com/

O CURRUNCHO DO ENXEÑO 1º Lucas Ardina entrou no bar "Os pescadores" e pediu un vaso de auga. O camareiro, moi asustado apuntoulle cunha pistola. Ao momento, Lucas deulle as grazas e foise. Por que? Que pasou?.

2º

No deserto de Arizona, en Estados Unidos,

dous indios americanos, un pícaro e outro adulto, estaban sentados nun tronco. O neno é fillo do adulto, pero o adulto non é pai do indio pequeno. Como é posible?

3º

A metade de dúas mais dúas son

tres?

4º Atréveste a atopar o número de tres cifras que segue nesta serie?

4º

Temos doce moedas aparentemente iguais, pero una delas ten un peso lixeiramente superior. Usando unha balanza de platillos e con só tres pesadas atopar a moeda diferente.

As solucións no próximo boletín

ACERTACHES ?

Podedes preSOLUCIÓNS BOLETÍN Nº sentar as vosas 7 6 2 colaboracións, 2º El hombre se subió a un gran bloque de hielo. 3º María y 5 3 9 nos recreos na José son peces. El viento hizo que la pecera se cayera. 1 8 4 biblioteca. 1º 4º Sudoku ¡Ata o próximo boletín! Se o conseguiches, PARABÉNS!, era moi difícil.

41 3

1

4

9

5

8

8

2

6

1

7

4

7

5

9

2

6

3

3

2

7

4

9

1

6

8

5

4

9

5

6

3

8

7

2

1

6

1

8

5

7

2

3

4

9

9

4

1

2

8

7

5

3

6

2

5

6

9

4

3

8

1

7

8

7

3

1

6

5

4

9

2