Creo que el éxito del libro es su dinamismo

SUPLEMENTO DOMINICAL “Creo que el éxito del libro es su dinamismo” Diario de Ferrol 24 de agosto de 2014 Año XV / Número 843 Catherine Deneuve est

7 downloads 115 Views 2MB Size

Story Transcript

SUPLEMENTO DOMINICAL

“Creo que el éxito del libro es su dinamismo”

Diario de Ferrol

24 de agosto de 2014 Año XV / Número 843

Catherine Deneuve estrena la comedia dramática “En un patio de París”

Galaxia edita “Crónicas dun tempo escondido. Pontevedra 1930-1960”, de Sabino Torres

Nordesía

CINE

Fernando Piñón & Cía presenta sus “rarezas”, tres CD llenos de recursos musicales

LIBROS

MÚSICA

EL PRESTIGIOSO ABOGADO ULISES BÉRTOLO HA LOGRADO COLOCAR SU PRIMERA NOVELA ENTRE LAS MÁS LEÍDAS DEL PORTAL DIGITAL AMAZON

Nordesía

SOCIEDAD

28 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Casarse es para muchos un sueño hecho realidad y en los meses veraniegos proliferan en Galicia ceremonias adaptadas a los nuevos

tiempos, con cónyuges que ya han perdido cualquier temor a innovar y a prodigar originalidad. La elección de la fecha sigue siendo una suerte de

estrategia y de capricho, como ocurre con las conmemoraciones de la primera cita, y de ello dan cuenta todos los atacados por Cupido consultados

Las bodas gallegas dan prioridad a la originalidad ante todo

enDetalle

L

a originalidad es uno de los ingredientes principales en los enlaces, dejando a un lado las costumbres más clásicas y conservadoras. Tamara Pacheco, una joven que recuerda a la actriz Paz Vega, es una mente “inquieta” residente en Galicia. Ella decidió colocar dos mil adhesivos de vivos colores en el coche de su pareja, Enrique Vaqueiro, portavoz del PSOE en el municipio pontevedrés de A Lama, para que así no se olvidase jamás de un mensaje: “Te quiero”. Él quedó estupefacto ante una sorpresa revestida de grandes dosis de secretismo, las que provocaron que este gallego no tuviese el más mínimo presagio. “Todo el mundo se quedaba impresionado”, cuenta ella, y describe la reacción de la gente al ver el cóctel explosivo que preparó para su compañero: “Un señor me preguntó si me encontraba bien, ja ja ja, y otro, que no veía demasiado, me hizo la simpática consulta de si vendía el vehículo”. Esta historia no es la única singular. Xesús Ferreiro, más conocido por su sobrenombre, “Cachorro”, como se le llama en el ring, es otra muestra de las extravagancias que brotan de todo corazón encandilado. Este hombre vio con claridad que el campeonato de España sería el escenario perfecto para demostrar a su novia y madre de su hijo Fiz, la gaiteira Susana Seivane, “todo lo que siento por ella y que lo supiera todo el mundo”. Con un single de esta artista, “Terra de loitadores”, sonando de fondo, y con el combate acabado y ganado, este boxeador declaró abiertamente, micrófono en mano y con el pequeño en brazos, su pasión por Susana, a la que pidió que se casase con él, algo a lo que ella no se negó. “Hubo un sí quiero delante de todo el mundo”, rememora. Y, lógicamente, habrá boda, aunque cómo será es un misterio. TRADICIONES

El arroz y los tres “algo” (azul, prestado y usado), así como el velo o la lista de invitados, son componentes casi obligados, que se siguen al pie de la letra. En cambio, lo “vintage”, los escenarios campestres y los viñedos, tres aspectos a los que se suele recurrir,

Luis y Tamara vistieron el traje regional de Galicia el día de su boda, en la que la cultura gallega tuvo gran presencia.

Cada vez existen más empresas que se encargan de organizar toda la ceremonia ya son predilecciones de carácter personal. La bloguera Patricia Rey aconseja a los novios que “no pongan límites a la imaginación y hagan, sin más, la boda soñada por ellos”, y la peluquera Noelia Juncal opina que, por ejemplo, esto se nota en tocados y peinados, donde no existe una “tendencia fija”, ya que, más bien, estos trabajos son “personalizados” y obedecen al estilo de cada persona. Al igual que debe ocurrir con las bodas. El estilista Manuel Pensado puntualiza que la “novia actual” ha evolucionado, de ese aspecto de “llamémosle, al natural” al de “más sofisticada”, en el que se procura que “destaquen sus facciones”. Las ondas “retro” y las trenzas mandan este 2014 y confieren un

estilo que recuerda a la época medieval. ¿Las alianzas? “Mimadas, bien hechas y bicolores” son las que rompen, detalla Ángel Couto, director comercial de Alfonso Joyeros. ¿Y el banquete? Ahí sí que el marisco continúa siendo el plato principal, subraya la encargada de eventos en el hotel Congreso de Santiago, Andrea Seoane. PROFESIONALES

Aún con todos estos detalles, para quienes continúen pensando que organizar una boda es un proceso arduo, siempre existen empresas que lo hacen por uno, como “Galiboda”, a la que se accede a través de un “clic” y en la que 25 patronales trabajan codo con codo, concreta su presidente, Álex Uzal. Esto mismo considera la asesora Marilé Fernández, que manifiesta que Estados Unidos está “cada vez más presente en nuestra vida” y un ejemplo fehaciente de ello lo encuentra en el empuje del fenómeno “WeddingPlanners”, por el que “nada es imposible”. No es necesaria una boda de película al más puro estilo “Planes de

boda” para que se trate de una gala imperecedera e inmortal en la memoria. Tamara y Luis, dos residentes en la tierra de Rosalía, diseñaron hace apenas dos años un enlace en una fecha y un marco incomparable, la misma noche de San Juan. ¿A qué se debió su preferencia? A la devoción que ambos sienten por una tradición pagana, con gran peso en esta cultura y de gran simbología, “por lo que relacionamos todos los detalles de esa jornada, las hierbas de San Juan para el ramo, una hoguera central para bailar, una buena ‘queimada’ en el brindis, y un vals curioso, entonado a golpe de gaita y tambor”. ¿De vestimenta? De nuevo responden casi al unísono: un traje tradicional gallego para un casamiento con “mucho cariño y sentimiento” en el que “todo, absolutamente todo, adquirió un significado especial”. En todos estos ejemplos, la crisis económica se aparca para dar cabida a un cuento, con final feliz, donde todos “comen perdices”... o “productos da ‘terriña’ bien sabrosos”. Patricia Pernas / Efe

ABOGADO

“Seguiré siendo abogado de día y escritor de noche porque amo mi profesión” BÉRTOLO HA COLOCADO SU OPERA PRIMA ENTRE LOS MÁS LEÍDOS DE LA LISTA DE AMAZON /M.F.

¿De dónde le viene el interés por la literatura?

No es fácil colocar una novela entre las favoritas de Amazon en los primeros días y usted lo ha hecho

Bueno, eso no se descarta, aunque ahora la novela está inscrita, junto a unos trescientos títulos, en un concurso literario de Amazon y la editorial La Esfera de los Libros que concluye el próximo día 31 de agosto. Habrá que esperar a ver qué pasa. No obstante, al margen del formato electrónico, el libro también está disponible en la página en formato papel, despertando gran interés entre el público en solo unos días. Mucha gente sigue prefirien-

do tener el texto en sus manos en lugar de un dispositivo electrónico. ¿Algunos han dicho de su novela que es el nuevo “Código Da Vinci” en clave musical?

Eso han dicho. Tal vez sea por la elección de los tiempos en que discurre la historia. Esta nació de mi interés por la música clásica, de la que soy un gran aficionado, claro. Aún así he tenido que documentarme concienzudamente para que todo resultase creíble. El libro se desarrolla en dos tiempos, la época actual y el siglo XIX, el momento de esplendor de los divos de piano. Tuve que empaparme de la vida y obra de estos personajes históricos para que su interacción con los de ficción resultara del todo creíble. La verdad, creo que he hecho un gran

trabajo de documentación, necesario para poder dar los detalles suficientes que han resultado tan útiles para el desarrollo de la historia. ¿Podría adelantarnos algo de la trama del libro?

El libro empieza, en la actualidad, con un musicólogo que inicia una investigación en el curso de la cual se encuentra por casualidad con un pianista de la II Guerra Mundial que había desaparecido sin dejar rastro y se halla oculto en un monasterio. Consigue concertar una entrevista con el y, en la oscuridad de una celda vacía durante 48 horas, le ofrecerá las claves de lo que será el desarrollo de esta novela. Una intrépida aventura que solo conocerán quienes compren en libro, claro.

Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Según los comentarios que me han llegado directamente de los lectores, su dinamismo, que atrapa desde el primer momento y que discurre sin momentos valle, con la

A los lectores les está gustando la historia, que atrapa desde el primer momento, y su dinamismo

Bueno al principio puede chocar lo de incluir temática policíaca dentro de una ficción histórica, aunque se ha hecho, yo no he inventado nada, pero lo que sí me está diciendo la gente que lee el libro a través de Amazon es que he presentado una historia en la que se combina amor, intriga, misterio y retales históricos, de forma original y sin desvirtuar la trama central a pesar de tocar tantos palos.

¿Por qué se ha decantado por esta portal?

29

¿Qué es lo que más ha gustado de la novela?

¿Tal vez está poco explotado el mundo de la música en la literatura?

La verdad es que ha funcionado muy bien desde el primer momento. Lo difícil en portales como este es hacerse visible entre tantos géneros y estilos. Aquí de lo que se trata es de ir cogiendo inercia.

¿Para cuándo en librerías?

Sí, está muy presente en las diferentes épocas en las que se desarrolla la trama, se puede decir que es el denominador común. De hecho, en el libro confluyen momentos como el proceso de construcción de un piano hasta un duelo pianístico de la época, desde luego forma parte importante de la trama. Y los protagonistas, salvo algún abogado que surge por ahí porque no pude evitar ese recuerdo a mi profesión, mayoritariamente son músicos.

trama principal siempre presente. Desde luego estoy muy satisfecho de que les hubiese gustado por igual a músicos, historiadores y abogados. Hasta un músico de Mozambique me ha agradecido el homenaje hecho a la profesión en la novela.

Mi interés por la literatura siempre ha estado ahí. Ya de niño me gustaba escribir, la diferencia es que ahora en vez de hacerlo exclusivamente para mí me he animado a escribir para el resto de la gente.

Colgar el libro en Amazon te da la oportunidad de que llegue a un amplio público, también te permite saber en cada momento qué piensan de tu trabajo, ya que la gente opina continuamente lo que le parece. Ellos deciden, con sus comentarios, la escalada de puestos, que guarda relación con el número de ventas. Los comentarios y debates surgidos en torno a la novela también influyen a la hora de situar el libro entre los preferidos o no.

¿Podría decirse que la música es el hilo conductor de la trama?

Nordesía

ULISES BÉRTOLO

¿Con un éxito arrollador como este se plantearía dejar la abogacía?

No, para nada. Soy un gran amante de mi profesión. Seguiré siendo abogado de día y escritor de noche, quitándole unas horitas a la tele. Soy escritor de tiempo libre, el que me deja tener una familia con niños pequeños y un trabajo. Lo que sí que haré a partir de ahora es dedicarle más tiempo a esta afición, que se puede compatibilizar perfectamente con mi profesión. ¿Con un éxito como este a sus espaldas ya tendrá en mente una nueva historia, no?

Sí, ya estoy en ello, siempre lo he estado, la diferencia es que ahora, con un libro publicado, lo que sí que haré es seguir por ese camino, insistiré en ello.

laEntrevista

C

onocido por su participación en destacadas y mediáticas operaciones judiciales acontecidas en Galicia de la talla de las tramas Pokémon, Campeón, Torre o Retablo, entre otras, Ulises Bértolo, abogado de profesión, también se ha hecho un hueco en el panorama literario de nuestro país. Su primera novela, “La sustancia invisible de los cielos. La conspiración”, se ha situado, en apenas unas semanas, entre las más leídas de la lista de títulos de Amazon, uno de los principales portales de venta de libros en formato electrónico. En los primeros momentos ya logró colocar su ópera prima dentro del Top 100, en las últimas semanas en los tres primeros lugares y, a día de hoy, parece que se consolida en el primer puesto de la lista en las categorías de novela de ficción histórica y suspense y policíaca, alcanzando también los puestos de cabeza en el ránking general. De su éxito como novelista habló para este suplemento cultural.

Nordesía

Sabino Torres, cronista

30 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

VICENTE ARAGUAS

CRÓNICAS DUN TEMPO ESCONDIDO. PONTEVEDRA 1930-1960 SABINO TORRES

máisLibros

Editorial Galaxia. Maio, 2014/ 22,90 euros.

A

nda pola vida Sabino Torres levando na falchoca e máis no fardel unha lucidez extraordinaria, a dun home de noventa anos (recén cumpridos) que non soamente non os agacha senón que fai gala deles a bordo dun aspecto físico envexable, coronado cunha cabeleira completa (gris cinzenta) e un sorriso cuspidiño ao do seu sobriño carnal, o actor e personaxe medíatico Francis Lorenzo. Sabino Torres, decano da tertulia de galegos (escritores e vencellados) no Café Comercial, da madrileña Glorieta de Bilbao, atento ao devir dunha actualidade da que non lle escapa ren. Sabino Torres, editor que fora da colección de poesía Benito Soto, a primeira que publicara –sistemáticamente– libros de versos en galego, logo daquela guerra civil (chamarlla inciv i l é i n c o r re r e n f l a g r a n t e pleonasmo, non coñezo ningunha que non o sexa). Mais, eis a cousa, Sabino Torres alporízase (amablemente, el é así) con quen o resignan a ese papel, esquecendo que este nachiño pontevedrés é, sobre todo, poeta (e non dos peores, por certo). Poeta e impresor (seguindo a

liña paterna), tamén xornalista activísimo, “Finisterre”, “Ciudad”, “Litoral”, son algúns dos seus fitos neste terreo, Sabino ten vivido abondo (sorte que temos nós) para contalo. Hai anos nun libro tamén publicado por Galaxia, As tres columnas, entre da memoria e a ficción, e un fondo de putiñas nada tristes (para desmentir a García Márquez nunha novela que pouco engade aos seus méritos). Agora con Crónicas dun tempo escondido (Editorial Galaxia, Vigo, 2014), memorial de sorpresas (as glorias provincianas que nunca deixan de abraiarnos) na “Pontevedra 19301960” que así subtitula o volume sabiniano, con sabedor prólogo de outro pontevedrés, e aínda pontevedresista, Víctor F. Freixanes. Estamos ante un volume que arranca nos días de xullo de 1936, no que un cativo olla con ollo curioso canto sucede nunhas rúas non nada dormidas. Un libro que se pecha cun veterano de tantas guerras, e algunha desfeita, a confesarlle o seu amor á cidade das pontes sobre o Lérez, desde a óptica do home que ten vivido, whitmanianamente, “co sombreiro posto como me daba a gana”. Un amor ultrapasado pola literatura, básicamente, mais tamén polas maneiras de vivir irre-

RUBIA BARCIA FALA DA SÚA PROPIA VIDA

UNHA BOA DOSE DE HUMOR NUNCA VÉN MAL

JOSE RUBIA BARCIA: UNHA VIDA CONTADA

RAROS E CURIOSOS

JOSÉ MANUEL GONZÁLEZ HERRÁN Consello da Cultura Galega / 15 euros Unha das grandes figuras do exilio foi o escritor e profesor mugardés José Rubia Barcia (1914-1997). Fixo guións cinematográficos, teatro, estudos literarios, poesía e unha inxente produción de artigos xornalísticos. Ademais mantivo unha fonda amizade con Luis Buñuel, relación que chegou ata o profesional con guións feitos a catro mans. Fondamente comprometido coa República, José Rubia Barcia é un nome fundamental do exilio galego logo da Guerra Civil e destacados son os seus traballos como profesor na Universidade de Los Ángeles. Agora, o Consello da Cultura Galega recupera dentro da súa colección “As nosas voces” a figura deste persoeiro que debería ser máis coñecido cun libro disco no que se pode escoitar e ler a longa entrevista en castelán que lle fixo José Manuel González en 1985. Este catedrático de Literatura da Universidade de Santiago mantén con él unha conversa transcrita de tres horas nas que Rubia repasa a súa vida e a súa obra. O volume inclúe o cedé da charla e un revelador prólogo do propio González Herrán.

“Estamos ante un libro que comeza nos días de xullo de 1936...” gularmente dispostas nun tempo que tiña fardas militares e, por riba, disfraces de bohemio. E por aí, polas páxinas ben artelladas por Sabino pasan Celso Emilio e Cela, a sombra do loro Ravachol e dos cafés-cantantes, Filgueira Valverde e Solís Ruiz, “la sonrisa del Régimen”, as ruinas de San Francisco e a multitude con fachos homenaxeando a Don José de Echegaray en Estrivela. E non aparece a mona aquela de Pontevedra, visita inevitable para quen marineábamos, mais que veraneábamos, en Marín, estío do 66, porque Sabino non me fixo caso, se non de que. Deducirase que Sabino e máis eu somos amigos. Certo, mais “amiguiños, si, pero a vaca polo que vale”. E por iso veño de chamar agora a Sabino Torres, felicitalo polo libro, e pedirlle que me cante “Pepita”, tal como –segundo o seu relato– facían as rondallas pontevedresas do seu tempo.

CARLOS LÓPEZ Embora / 15 euros. Metade do dúo de humor gráfico Pinto & Chinto, o guionista Carlos López vén de entregar un traballo onde a risa non descansa. No medio dunha aposta das editoriais chea de famosos de medio pelo que escriben o seu libriño de temporada, reconforta atoparse un con esta galería de seres extravagantes, un vendaval de aire fresquísimo. No ronsel de traballos como “La sinagoga de los iconoclastas”, de Rodolfo Wilcock, López nos ofrece un catálogo de retratos breves, a maioría de dúas páxinas, de inventores, artistas, deportistas, botánicos, barbeiros, reloxeiros e todo un mostrario de homes dados á especulación e á creación libérrima. Cun arrecendo ao Cunqueiro ou un Italo Calvino máis desatados, Carlos López retrata a literatos teimudos en escribir o libro máis longo, a escultores de xeo que traballan directamente na auga e logo conxelan as súas obras, a botánicos que fan bonsais de varios metros de altura... A erudición borgiana posta en burla e a historia como paradoxo e motivo para a gargallada sen límite.

MIENTRAS HUYA EL CUERPO RICARDO SUMALAVIA Editorial Casa de Cartón, 2013.

E

s el peruano Ricardo Sumalavia profesor universitario, autor de algunos libros de relatos, narrador presente en recientes antologías de cuentos y novelista que acaba de publicar su segundo título: Mientras huya el cuerpo (Ed. Casa de Cartón, 2013). Digo intencionadamente “segundo título” y no “novela” porque en realidad lo que es propiamente la historia narrada es poco más que un microrrelato, un suceso criminal que no pasa de un estado menos que embrionario; en suma el pretexto para construir una ficción literaria de biblioteca a base de manejar e imbricar materiales teóricos diversos para lograr un producto destinado a sus colegas, pero en modo alguno al lector de una novela aquí inexistente. Pocas páginas (dos o tres) necesitamos leer para percatarnos de que el escritor va a desarrollar un juego que demuestra sus saberes en campos como el de la trillada intertextualidad, la casi inevitable metanarrativa, los hipercultos saberes borgianos, la técnica del tema con variaciones y los vericuetos de la relación narrador-personajes. Todo ello con ornamentos de detalles autobiográficos, lecturas, frag-

mentos literarios, secuencias (de tortura y horror) intercaladas y otros ingredientes que circulan en una temporalidad caótica, en escenarios dispersos y entrelazados personajes: un hartazgo literario que no es ensayo y que sin duda tendría mejor y más lógico acomodo en una revista especializada, donde vendrían como un guante tantas “tecniquerías” (el término es de un ensayista –acaso Dámaso Alonso– que no recuerdo con exactitud). Frustración es lo que uno siente ante estos cansinos experimentos que no van a ninguna parte en términos de solidez narrativa, aunque siempre se podría argumentar que es un texto “de culto” u otro tópico cualquiera. Otras observaciones menores: el manejo del idioma carece de agilidad, de soltura expresiva y exhibe algunas torpezas sintácticas. El apellido del autor del cuadro “La Venus del espejo” es Velázquez y no Velásquez como leemos en más de una ocasión. En fin, revisen los editores el texto, pues los ordenadores juegan malas pasadas como la que se advierte en la pág. 59 (...¿será un experimento gráfico-visual?). Resultado último: con Mientras el cuerpo huya en cuya contraportada se afirma que estamos ante una “novela” con su “detective privado” y todo, pero lo cierto y verdad –a nuestro modesto entendedor– es que seguimos desconociendo a Ricardo Sumalavia como novelista. Bien entendido que la primera, Que la tierra te sea leve (2008), no la hemos leído.

Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

UN RELATO INICIÁTICO DE GARCÍA MONTERO ALGUIEN DICE TU NOMBRE

LUIS GARCÍA MONTERO Alfaguara / 18 euros La tercera novela del poeta granadino Luis García Montero es un relato a un tiempo realista y casi lírico que narra con naturalidad la historia de León Egea, estudiante de Filosofía y Letras en la Universidad de Granada, ciudad donde está ambientada la novela, omnipresente como si de un personaje más se tratara. La acción se traslada al verano de 1963 donde el joven protagonista, con cierto trasunto biográfico con el autor, vive su historia. Se podría hablar de una especie de viaje iniciático del protagonista, de la mano de la madura y atractiva secretaria Consuelo, el avezado Ignacio, profesor de Literatura, y el peculiar compañero Vicente, cuya vida no es tan insulsa como parecía. De hecho, se trata de un relato plagado de referencias literarias (Lorca, Neruda, Tolstoi, etc.) en el que no todo es lo que parece y el lector lo irá descubriendo al mismo tiempo que el propio protagonista, que cree saberlo todo, como todos los jóvenes, pero poco a poco va conociendo la verdad y su percepción de cuanto le rodea cambia por completo. Por otra parte, la tensión narrativa hace que el interés sea creciente, que se lea con avidez, para llegar a un final sorprendente e inesperado.

SOBRE EL MISTERIO DE LA VIDA EL DON

MAI JIA Editorial Destino / 20 euros Mai Jia, antiguo militar chino, tardó diez años en conseguir publicar este libro, que fue rechazado por 17 editoriales. Después, tras su publicación, vendió 5 millones de libros en papel y 10 millones en formato electrónico, convirtiendo a Mai Jia en el escritor vivo más famoso de China. Esta es una novela donde confluyen el relato de espías, las sagas familiares, pero sobre todo, la historia de alguien con un don. Porque si algo sobrevuela esta historia es que los dones son divinos, pero es el ser humano el que debe decidir en qué usarlo, si para acaparar bienes o en beneficio de la humanidad. Pero la vida es una soga que tira desde varios puntos, y nos obliga a tomar el control so pena de perderlo. El joven Rong Jinzhen deberá tomar las decisiones más difíciles no sólo de su vida, sino de su saga familiar. De todos modos, las historias, a veces, son más que sus personajes, que sus autores, son guías para los lectores, que seguro que se emocionarán con esta novela, que trata al fin sobre la vida, ese misterioso código que nadie, ni siquiera el genio Rong Jinzhen, ha sabido descifrar.

másLibros

LUIS ALONSO GIRGADO

“El manejo del idioma carece de agilidad, de soltura expresiva y exhibe algunas torpezas sintácticas...”

31

Nordesía

Ricardo Sumalavia: la novela que no fue

Nordesía

32 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Xardín de intrigas ARMANDO REQUEIXO

letrasAtlánticas

[email protected]

ENTRADA AO XARDÍN DO SABER HENRIQUE DACOSTA Editorial Redelibros. Vigo, 2014.

H

enrique Dacosta é narrador experimentado con case un cuarto de século de traxectoria no seu ronsel. Autor de relatos e novelas, tamén responsable dun valioso manual de historiografía literaria, o seu camiño tense caracterizado pola diversidade nos asuntos tratados e pola procura incesante dunha voz propia. O escritor ferrolán regresa á actualidade literaria galega con Entrada ao xardín do saber, novela longa que ve luz baixo o selo Redelibros e nos propón unha elaborada intriga onde o real e o ficcional se mesturan para lograr un relato de acción e airexas detectivescas. Hildegart, precocísima líder socialista e abandeirada da revolución política e sexual da España republicana; súa nai, a autoritaria e iluminada Aurora Rodríguez Carballeira, tamén ela personaxe destacado da escena intelectual do seu tempo, e mais o mesmísimo Vicente Risco son os tres vértices dun triángulo narrativo que protagoniza unha historia na que deberá profundar, para desvelar os seus segredos, un periodista de hoxe, Henrique de Sas. A imaxinaria revista Letras Vivas propón a De Sas que investigue para a realización dun artigo conmemorativo centrado na fascinante Hildegart (quen no seu propio nome explica o título da novela, pois hilde, en alemán, significa sabedoría ou coñecemento e gart xardín), enfant terrible da escena política da Preguerra que, con só dezanove anos, veu truncada unha ascendente carreira a mans de súa nai, filicida que non aturou a crecente independencia que a filla ía gañando e a maior notoriedade que alcanzou, desprazándoa a ela do centro de atención social do seu tempo. Polo medio, un Risco aínda novo que coñece de primeira man a ambas as dúas e mes-

Dacosta nunha firma de exemplares do seu libro en Ferrol

mo trata estreitamente a Rodríguez Carballeira nos seus anos como estudante en Madrid. A novela alterna dous eixes cronolóxicos: o da capital do Estado a mediados dos anos 50 (momento no que morre, recluída nun psiquiátrico, Rodríguez Carballeira) e o presente dende o que Henrique de Sas investiga e segue as pistas da vida dos tres personaxes e, nese seu profundar, se entrevista con persoeiros tan significados do galeguismo recente como Francisco Fernández del Riego, entre outros. O mellor de Entrada ao xardín do saber está na capacidade para xerar un misterio arredor dese triángulo de personaxes imantadores, protagonistas principais dun tempo histórico singular. Tamén si, a súa capacidade para entrefebrar o real e o ficticio e crear, deste xeito, un relato no que, aqueles que saiban o suficiente do noso pasado máis próximo, gozarán regresando a episodios e momentos claves deste. Que logo se abuse das exposi-

cións informativas sobre circunstancias e pormenore s da intrahistoria literaria de noso, que se reiteren pasaxes explicativas da propia peripecia fatal que rodeou as Rodríguez Carballeira ou haxa paxinado sobrante na resolución de certos aspectos que poderían terse substanciado con ben sen tanta profusión de misivas, diálogos e treitos de prosa expositiva non evita que esta novela de Dacosta resulte de interesante lectura para todos os que vaian na procura dun thriller distinto, moi documentado e de referente galego manifesto. Entrada ao xardín do saber , nova proposta de Henrique Dacosta, pode ser a perfecta escusa para deixarse atrapar por unha historia que volve traer á actualidade personaxes tan atractivos como os de Hildegart, Aurora Rodríguez Carballeira e Vicente Risco, testemuñas dunha época decisiva, chea de relacións intensas que, como se bota a ver, sempre paga a pena revisitar.

vadebarcos.wordpress.com

E

fficiency, Economy of scale and Environmentally improved (eficiencia energética, economía de escala y mejorado medioambientalmente). Estas son las tres “es” que definen la clase Triple-E de Maersk, los más grandes y más modernos buques portacontenedores del mundo.

Buques portacontenedores. El Triple-E Maersk McKinney Moller

33 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Nordesía

JUAN A. OLIVEIRA

Contenedores en Port Elizabeth

Un poco de historia Los orígenes de los contenedores hay que buscarlos en Estados Unidos en la década de los cincuenta del siglo XX. Malcom McLean, un camionero de Carolina del Norte, cansado de colocar las mercancías de su camión una por una en el barco, pensó que por qué no cargar directamente el camión en el buque para ahorrar tiempo. A partir de esa idea McLean desarrolló una caja metálica que poder transportar en el remolque de su tráiler y equipada en sus esquinas con dispositivos de izado para las grúas de los muelles y los buques. De esta manera las mercancías viajarían “puerta a puerta” desde el remitente hasta el destinatario protegidas en un entorno cerrado y su carga y descarga serían mucho más fáciles. McLean fundó la compañía Sea Land (en la actualidad perteneciente a la empresa Maersk), compró dos petroleros, y con la ayuda del ingeniero Charles Tushing, que ideó los detalles técnicos para el izado y deposito de los contenedores en los buques, rediseñó los buques para el transporte de esas cajas metálicas, llamadas contenedores. Su primer barco, el Ideal X, transportó 58 contenedores en 1956 de New Jersey a Houston en seis días. Diez años más tarde, el Fairland transportaba 228 contenedores des-

El Ideal X

de Nueva York a Rotterdam, en el primer viaje trasatlántico de un buque portacontenedores. Con el tiempo las dimensiones de los contenedores se estandarizaron a 20 y 40 pies, y hoy en día el noventa por ciento de las mercancías transportadas no a granel lo hacen de esta manera. El alto número de contenedores circulando hoy en día hacen de su reciclaje un problema de suma importancia. Desde hace años se están utilizando contenedores reciclados para un nuevo tipo de arquitectura, la denominada cargotectura. (Abajo)

El Maersk Mc-Kinney Moller La naviera danesa Maersk encargó en 2011 a los astilleros DSME (Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering) de Corea del Sur la construcción de este buque con un presupuesto de 190 millones de dólares (unos 140 millones de euros), siendo

el primero de una serie de veinte barcos. Desde el momento en que entró en servicio en el año 2013, el Maersk Mc-Kinney Moller se convirtió en el buque portacontenedores más grande del mundo. Este gigante tiene una capacidad de carga de 18.000 TEUs, el equivalente a 111 millones de cajas de zapatos o 182 millones de iPads en un solo viaje, tal y como señala Maerks en su página web. Si colocáramos todos esos contenedores en un tren, mediría 110 kilómetros de largo, y si los apiláramos uno encima de otro tendríamos una torre de 47 kilómetros de alta. Para conseguir ese volumen de carga ciñéndose a las restricciones tamaño de los puertos de carga, el Maers Triple-E gana espacio sobre sus competidores de tres maneras: –La forma de su casco: el Maersk Mc-Kinney Moller tiene un casco en forma de U, en vez de la forma V convencional, lo que le permite alojar más contenedores en su interior (+1500 contenedores) –La superestructura que aloja el puente de gobierno se ha desplazado hacia delante, lo que permite aumentar la altura de los contenedores apilados en la proa sin perder visibilidad (+250 contenedores) –La cámara de máquinas y la chimenea se han desplazado hacia popa, aumentando el espacio entre esta y el puente de gobierno (+750 contenedores). Pero aunque el tamaño importa, Maersk se ha esforzado en dotar al buque de otras características que lo hacen único y que configuran la Triple E de su nombre: –Medioambiente (Environment):

el Triple-E emite un 20% menos de CO2 por contenedor a la atmósfera comparado con el Emma Maersk, el mayor portacontenedores del mundo hasta la llegada del Triple-E, y un 50% menos que la media de todos los barcos que cubren la ruta comercial entre Europa y Asia. Esto se consigue viajando a menos velocidad, lo que genera menos contaminación. –Eficiencia energética: el buque está equipado con un sistema de recuperación de calor de Siemens que consigue un ahorro del 10% de la potencia generada por los motores principales. Además, al portar hélices de menos palas y de mayor diámetro que las de otros buques de su tipo y hacerlas girar a menos revoluciones hacen que se requiera menos potencia para mover el barco. –Economía de escala: al cargar tantos contenedores, los barcos de la clase Triple-E viajan 184 kilómetros utilizando un solo KWh de energía por tonelada de carga (un avión jumbo viaja un kilómetro con el mismo gasto de energía). Características generales Eslora: 399 metros/Manga: 59 metros/Calado: 14,5 metros./Punta a la cubierta principal: 30.3 metros./ Puntal máximo: 73 metros./Maquinaria: dos motores MAN-B&W 8s80ME-C 9.2 de 29.680 kw cada uno./Propulsión: Dos ejes con una hélice de paso fijo, cada uno de cuatro palas y 9,8 metros de diámetro./Peso Muerto:194.153 DWT/Desplazamiento: 55.000 toneladas (Vacío)./ Capacidad: 18.270 TEU./Velocidad de crucero: 19 nudos. Velocidad máxima: 23 nudos. Tripulación: 19 personas (habilitado para 34 a bordo).

Vadebarcos

Para qué sirve El cometido de los buques portacontenedores es el transporte en masa de mercancías en contenedores intermodales estandarizados (normalmente de veinte o cuarenta pies de largo, siendo los segundos los más habituales) en una técnica llamada containerización o contenerización. La capacidad de transporte de un buque portacontenedores se mide en TEUs (del acrónimo inglés Twenty-foot Equivalent Unit), es decir, el equivalente a la cantidad de contenedores de 20 pies que el buque podría transportar.

Nordesía

34 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Scarlett Johanson y Catherine Deneuve destacan en la cartelera LAS DOS RECONOCIDAS ACTRICES PROTAGONIZAN LAS GRANDES PROPUESTAS DE LA SEMANA, “LUCY” Y “EN UN PATIO DE PARIS” RECOPILAN EL CINE DE HOLLYWOOD PREVIO A LA CENSURA DE LOS AÑOS 30 Vértice acaba de publicar una edición de DVD con algunas cintas “pre-code” de los estudios RKO. Es el nombre con el que se conoce el período de libertinaje cinematográfico que Hollywood vivió entre sus primeras producciones de cine sonoro y la implantación, en 1934, de la autocensura. En la imagen, un fotograma de “Novia profesional” (1933), dirigida por W. A. Seiter, con Ginger Rogers.

“L

ucy” es el nuevo filme de Luc Besson, creador de algunos de los papeles femeninos más duros y recordados del género de acción, desde “Nikita”, pasando por “León” hasta “El quinto elemento”. Scarlett Johansson interpreta a Lucy, una joven que se ve forzada a trabajar como “mula” para una banda criminal que la secuestra, pero la droga acaba extendiéndose accidentalmente por todo su cuerpo, lo que ocasionará una reacción que aumentará su capacidad cerebral. Lucy buscará entonces la ayuda del profesor Norman, interpretado por el actor Morgan Freeman.

cineTeatro

COMEDIA AGRIDULCE

Por otro lado, el cineasta Pierre Salvadori dirige a Catherine Deneuve en el filme “En un patio de París”, una comedia con tintes dramáticos en la que la actriz da vida a Mathilde, una mujer que acaba de jubilarse y que se distrae con los problemas del vecindario en el que vive. Gustave Kervern de vida a Antoine, un músico de 40 años que decide dejar atrás su carrera para refugiarse en una portería del viejo París donde surgirá una bonita amistad con Mathilde. En la cartelera de esta semana también hay sitio para un “thriller”

Scarlett Johanson es la protagonista de “Lucy”, de Luc Besson.

de la mano del británico Steven Knight, guionista de películas como “Promesas del Este” y “Negocios ocultos” y que dirige este filme. El protagonista es Tom Hardy, que da vida a Iván Locke, un hombre que tras recibir una llamada inesperada debe entablarse en una peligrosa huida a contrarreloj. La trama de “Locke” transcurre en lo que dura el trayecto desde Birmingham hasta Londres, ochenta y cinco minutos, lo mismo que el filme.

Por último, y tras los éxitos de “Step Up”, “Street dance”, “Step Up 3” y “Step Up Revolution”, la saga de la directora y coreógrafa Tris Sie continua con más baile en “Step up: All in”, donde recupera a actores de entregas anteriores como Ryan Guzman, Briana Evigan, Alyson Stoner y Adam Sevani. En esta ocasión, la trama transcurre en Las Vegas (EEUU), donde tendrá lugar una competición que marcará el futuro de varios de sus protagonistas.

MANUELA VELASCO Y FRAN PEREA COMPARTEN CARTEL EN LA OBRA “FEELGOOD” La actriz Manuela Velasco y su compañero el actor Fran Perea posaron para los medios de comunicación durante la presentación esta semana de la obra “Feelgood” en el teatro Infanta Isabel de Madrid. EFE

Comedia y animación completan los estrenos de esta semana LA CARTELERA DE ESTA SEMANA TODAVÍA CUENTA CON TÍTULOS TÍPICAMENTE VERANIEGOS ENFOCADOS A LOS JÓVENES Y A LOS MÁS PEQUEÑOS Y CON EL HUMOR COMO PROTAGONISTA

E

n la cartelera de esta semana también hay un lugar para la comedia americana y la animación. Así, Channing Tatum y Jonah Hill vuelven a la gran pantalla con la continuación de “Infiltrados en clase” pero, esta vez, en la universidad, lugar en el que los protagonistas deberán desarrollar su siguiente misión. Los directores Philip Lord y Chris Mille demuestran en este largometraje, titulado “Infiltrados en la universidad”, que los agentes Schmidt

(Hill) y Jenko (Tatum) no son personajes de “usar y tirar” y volverán a hacer reír al público. Por otro lado, el director canadiense Peter Lapeniotis lleva a la gran pantalla una película de animación ambientada en los 50, apta para todos los públicos, “Operación cacahuete”. La ardilla Surly y la rata Buddy deciden asaltar una tienda de frutos secos al enfrentarse a un posible invierno sin comida, pero se verán envueltos en otro atraco mucho más peligroso.

LAS ACROBACIAS SE SUBEN AL ESCENARIO CON “HOTEL” Un momento del pase gráfico de “Hotel”, espectáculo de música, danza, humor y acrobacias circenses ejecutadas por algunos de los artistas más prestigiosos del Circo del Sol y el Circo de Moscú, que esta semana se presentó en el teatro Nuevo Apolo de Madrid, donde estará hasta el 31 de este mes. EFE

35 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Nordesía

Guardianes de la galaxia: Mejor que Star Wars ÁNGEL LUIS SUCASAS

un casette. Tenemos a Gamora, también huérfana, y humanista responsable disfrazada de asesina sexy. Tenemos a Drax, viudo de mujer y también ausente de sus hijos –no hay palabra en nuestro castellano que se haya atrevido a definir tal aberración a cómo deben ser las cosas–, que desea vengarse del asesino de su familia. Y tenemos a Groot y Rocket, lo mejor de la función, un dúo dinámico compuesto por un hombre árbol y un mapache mutante. Todos ellos comprenderán, en una secuencia magistral que recuerda a ese momento sublime hacia el final de Toy Story 3, que lo único que me-

rece la pena en esta vida no es ir tirando día a día, sino tener alguien, o alguienes, por los que merezca la pena soñar, luchar y morir. Aderecen esto con una producción de lujo, que recupera la espectacularidad del combate espacial, con la sorprendente presencia de pesos pesados como Benicio Del Toro o Glenn Close, y con un sentido del humor absurdo totalmente inédito en un blockbuster de estos mimbres y lo que les queda es algo que está cerca, pero que muy cerca, de ser una obra maestra de lo suyo. Cuando los grandes fallan, cuando Spielberg no acier-

ta con la cuarta de Indiana y Lucas pierde el norte en su epopeya espacial, hace falta nueva sangre. Y la de James Gunn, chaval criado en la serie z más gore y gamberra pero dotado de una sorprendente capacidad para conmover, parece ser justo la que necesitaba la ciencia ficción más fantástica. Ahora solo falta que el séptimo capítulo de Star Wars no decepcione y podremos decir, en voz bien alta, que los buenos tiempos han vuelto a la región de lo imaginario. Y bien nos viene, que los sueños, en los tiempos que corren, a veces son el único leño al que agarrarse en el naufragio.

cineTeatro

A

George Lucas le crecen los enanos. Primero fue J.J. Abrams con su reinvención de Star trek, básicamente un giro de timón a la Enterprise para acercarla al color, la aventura, la simpleza y (sobre todo) el sentido del humor de los tres primeros episodios (por fecha de estreno) de Star Wars. Y ahora… Ahora ha sido James Gunn, que consigue convertir a un desconocido supergrupo de Marvel en la mejor película de esta casa. De largo. Abrams y Gunn son fans. Se nota en que el motor que mueve sus películas, brillantes en forma y fondo, es la nostalgia, el deseo de volver a capturar al genio en la botella que Lucas destapó en 1977. La clave era tan sencilla de enunciar como compleja de ejecutar: sense of wonder. Es decir, que el tipo que se sienta delante de la película, infante o abuelete, sienta el mismo asombro. Que por un par de horas –y quién sabe cuántas entre sueños o en los momentos de silencio– entregue sus armas y se deje llevar por una fantasía tan maniquea e inverosímil como poderosa. Este par de directores, que vieron Star Wars en su tierna infancia, llevan en las tripas ese sentimiento. Y por eso al llegar a la madurez han sabido expresarlo mejor que su propio creador cuando quiso volver a la saga veinte años y pico después. Guardianes de la galaxia es una película sobre la amistad. Y punto. Con un comienzo que para nada parece de la película que va a ser –una desgarrada escena con el cáncer de por medio–, Gunn se las apaña para presentarnos al grupo más estrambótico de outsiders y que al final del metraje nos los creamos a todos en los dos motores fundamentales de todo ente empático: su pasado y su futuro. Al menos el futuro que desean. Tenemos al líder, Peter Quill, un huérfano dickensiano en un mundo de space-opera, un pilluelo de buen corazón cuyo mayor goce lo proporciona escuchar clásicos musicales de los ochenta en

36 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

enFotogramas

Nordesía

muchasFelicidades

Felicita con Diario de Ferrol

MANUEL

AINOA

¡Muchas felicidades Manu!! Ya son 9 años eh.... De parte de tu familia y tu mamá, que te quieren un montón. Besos.

¡Felicidades en tu 8º cumple!!! De parte de tus papás, los abuelos, tus padrinos y, especialmente, de tus primas Emma y Adriana. Besitos de todos, guapa.

CANDELA E ANXO PITA LÓPEZ

¡Muchas felicidades por vuestros respectivos cumpleaños! De parte de vuestra de abuela Viola y vuestras tías María Dolores, Patricia y Mónica.

37 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Nordesía

muchasFelicidades

Felicita con Diario de Ferrol

MARIO

IRENE NAVEIRAS MOURIZ

¡Muchas felicidades por tus 2 añitos! Eres nuestro mayor tesoro. Te queremos mucho. Tus papis. Besos.

BRUNO DEIVE VIEITES

¡¡Muchas felicidades por tu 7º cumple!! Sabes que eres y serás siempre el número 1. Te quiere mucho, madrina. Besos.

enFotogramas

¡Muchas felicidades por tu 8º cumpleaños campeón!! De parte de tu papi, tu mami, tus amiguitos y el resto de la familia y la gente que te quiere, especialmente de tu hermanito Leo. Muchos besos.

Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

enFotogramas

Nordesía

38

V Encontro de maiores organizado por CCOO no concello de Neda (III)

unha semana máis proseguimos coa reportaxe fotográfica relativa ao xantar de maiores organizado por Comisións Obreiras no paseo marítimo de Neda o pasado mes de xuño. Máis dun cento de personas tomaron parte no acto, no que compartiron un gorentoso menú adobiado coa mellor das compañías. A vindeira semana publicarase a cuarta e última parte da reportaxe.

U

Josefina Hermida e Rosa Carrascosa

José Soto, Jaime e Lolo Visi

Leopoldo González Rapela e Ana Bellón Fraga

Loly e Merchi González Rivera

Carlota e María

Luis, Berto e Rey

María, Manuela e Victoria

María Dolores Pernas e María Teresa Rocha

Marieta, Carmen e sogra

Menes, Saavedra e Vilariño

Mercedes, Consuelo e amiga

Mercedes, Isabel e Amalia

Mª Victoria, Carmela e Perchas

Polo, Romero e Charlón

Rosa, María Dolores e María Teresa

Rubio, Anselmo e Grela

Seijido e a súa esposa máis unha amiga destes

Tino e familia

enFotogramas

Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Nordesía

39

Nordesía

POLAS FESTAS DE... SAN BARTOLO

40 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Minerais e rochas do Cabo Ortegal (III) VICENZO DE CARIÑO

D

enDetalle

erradeira entrega da reportaxe sobre as particulares rochas que se poden atopar na zona do Ortegal da man do noso colaborador Vicenzo Martínez Montero, quen elaborou un extenso compendio de todas as variedades que é posible ver no lugar. Así pois, cómpre salientar as variedades que seguen para completar esta completa reportaxe: RUTILO. É xunto coa ilmenita a mena máis importante de titanio. Sendo un óxido de titanio, contén un 60% deste metal, algo de níquel e impurezas de ferro. No mundo poden extraerse unhas 350.000 toneladas por ano deste mineral, usado para a obtención de dióxido de titanio puro. O metal titanio é cada vez máis usado na industria aeronáutica en reemprazo do aluminio dada a súa mellor resistencia as altas temperaturas e, pola súa alta resistencia á corrosión, tamén se emprega en compoñentes de reactores e turbinas de gas. O dióxido de titanio é un composto base para a fabricación de pinturas de alta reflectividade e opacidade. Tamén se usa como pigmento branco para papel, caucho ou plásticos. O rutilo atópase como mineral accesorio en casi todalas rochas graníticas e metamórficas asociadas á Galicia occidental. É particularmente abundante (sempre en cantidades menores ó 2%) nas rochas básicas e ultrametamórficas ubicadas na rexión do cabo Ortegal. CLORITAS. Son silicatos hidratados de aluminio, ferro e magnesio. A maioría son verdosas con lustre vítreo ou perlado. Cristalizan no sistema monoclínico e son entre transparentes e translúcidas. Algúns esquistos compoñense casi exclusivamente de cloritas. As cloritas son constituíntes esenciais na meirande parte das areíscas, cuarcitas e xistos característicos de toda Galicia oriental e central. Atópanse no complexo ultrabásico do cabo Ortegal ademáis das cloritas comúns, unha rara clorita cromífera (reemprazando o ferro polo cromo) chamada “kameririta” descuberta polo profesor Cardoso na Serra da Capelada. ESCAPOLITAS. Reciben este

Na miña infancia vía subir e baixar pola rúa de Centeás, onde eu vivía, os camións que transportaban desde a canteira do monte Castrillón ata o peirao grandes cantidades de rochas para construir o noso espigón. Na miña adolescencia vía subir e baixar pola mesma rúa mozos universitarios de países extranxeiros que viña recoller pedras do noso Cabo Ortegal. Descoñeciamos daquela o que tiñamos alí, pero algo importante debía ser cando dende tan lonxe nos viñan visitar...

A comarca do Ortegal acostuma a ser o lugar elexido por centos de eruditos e estudosos para coñecer as formacións rochosas únicas que se atopan aquí. Cada ano se organizan no lugar saídas guiadas por personal experto para dar a coñecer ó publico en xeral a riqueza xeolóxica desta contorna privilexiada na que se atopan rochas milenarias, as máis antigas da península ibérica.

nome pola súa abondosa presentación en prismas case aciculares (como frechas ou agullas en grego). As principais variedades son a meionita, a wernerita e a marialita. Os cristais moi puros e translúcidos poden constituir xemas semipreciosas, sobre todo cando son de cor rosada e de fibras moi finas formando pedras do tipo ollo de gato.Fundamentalmente aparecen como resultado da transformación das plaxioclasas, e nas rochas básicas e ultrabásicas ricas en calcio. Na rexión que nos ocupa foron atopadas reemprazando a anfíboles e granates cálcicos como resultado de

estudios de petrografía microscópica. ESPINELAS. Grupo de minerais isomórficos constituídos pola combinación dun óxido dun metal bivalente, xeralmente o magnesio, con outro dun metal trivalente que pode ser o aluminio. Son minerais de alta temperatura de cristalización e típicos de magmas básicos e ultrabásicos. As espinelas forman cristais octaédricos, moi desenrolados, pertencentes o sistema cúbico e de índice de refracción elevado. Teñen unha dureza de 8, que só superan ao corindón e o diamante. A escala de Mohs ordena 10 minerais característicos, que vai do máis brando ó máis duro: Talco, ieso, calcita, fluorita, apatito, ortosa, cuarzo, topacio, corindón e, por último, na décima posición o Diamante. Os máis duros raian ós máis brandos. Atópanse as espinelas ou ben coma seixos ou ben como variedades transparentes e de cor que se usan como xemas. Ata o século XIX incluíanse no grupo dos rubís. As máis

coñecidas son: o “rubí espinela” de cor roxo sangue e o “rubí balaxe vermello de viño”. Hai espinelas de cores moi variadas, así a de cromo ou picotita é de amarelo a pardo verdoso, a “rubicela” de amarelo a roxo laranxa, a de ferro ou pleonasto de verde escuro a negro, a cromita pardo escuro ou negro, e a magnetita negro. Tamén existen variedades azuis empregadas como pedras preciosas. Pódense obter espinelas artificialmente e utilízanse

longo de Galicia. Son silicatos hidratados de calcio, aluminio e ferro, que se presentan en dous grandes grupos segundo a súa cristalización: a epidosita, zoisita e prehenita no sistema rómbico. E no sistema monoclínico : a pistacita, clinozoisita e piedmontita. A zoisita, pistacita e prehenita atópanse en rochas básicas e ultrabásicas afectadas por metamorfismo extenso na rexión do cabo Ortegal. Tamén veíñas milimétricas de prehenita i epidosita atópanse asociadas a clorita, adularia e cuarzo. MAGNESITA. Falabamos de silicatos de magnesio nos apartados anteriores. Agora imos ocuparnos dun carbonato deste mesmo mineral. Ao alterarse as serpentinitas formadas fundamentalmente por crisotilo, remolita e talco, aparece, aínda que moi escasa, a magnesita, e atópase no cabo Ortegal en porcentaxes baixas que non a fan explotable. Utilízase en estado puro como materia neutra e protectora de alimentos para o gando, fertilizantes, produtos farmacéuticos e cementos especiais. O magnesio, como xa dixemos, pode extraerse do asbesto, talco, esteatita, olivino, serpentina e outros pero a mena mais importante deste metal obtense da magnesita. Tamén sirve para aleaccións lixeiras co aluminio así como aleaccións con bronces e latóns.

como xemas.En Galicia abundan como minerais accesorios de rochas básicas e ultrabásicas. Nas do cabo Ortegal o pleonasto e a picotita (máis escasa) poden chegar ata o 5% do conxunto de minerais nas rochas ultrabásicas. CROMITA. Atópase como mineral moi escaso asociado as rochas ultrabásicas dos macizos de Herbeira e Limo, no Ortetal e serra da Capelada, pero en ningún caso chega

a acumulación que permitan a súa explotación como mena de cromo, xa que se necesita un mínimo do 25% para que a súa extracción sexa rentable. A cromita é a mena fundamental do etal cromo que se utiliza para fabricar moitas aleaciós co ferro (aceiros inoxidables) e con outros metais. EPIDOTAS. Minerais que se atopan nos gneis, anfibolitas e outras rochas metamórficas asociadas, ao

CUARZO. Ao principio deste estudo mineralóxico citabamos a dunita-olivino como importante recurso explotado industrialmente na zona do cabo Ortegal. Tamén o cuarzo tivo minas en Landoi exportándose polo porto de Cariño. Mineral composto de sílice, con el rematamos este percorrido polas rochas e minerais do cabo Ortegal. Principal compoñente da arenisca atópase asociado con feldespatos. Como é moi resistente as accións atmosféricas acostuma presentarse con aspecto liso e vítreo. O Cuarzo é o mais duro dos minerais correntes (dureza 7), raia o vidro con facilidade e tamén se electriza ó ser sometido a presión (piezoelectricidade) ou pola acción da calor (piroelectricidade). Tamén ten a propiedade particular de desviar o plano de polarización da luz. As variedades do cuarzo son numerosas e as súas aplicaciós moi diversas. Variedades microcristaliñas. Comprenden o cuarzo puro e incoloro o cristal de

Na miña infancia vía subir e baixar, pola rúa de Centeás onde vivía, os camions que transportaban dende a canteira do monte Castrillón ata o porto cantidade de rocha para construir o noso espigón. Na miña adolescencia vía subir e baixar pola miña rúa mozos universitarios de países extranxeiros que viñan a recoller pedras do noso cabo Ortegal. Descoñecíamos o que nós tiñamos pero algo importante debía ser cando dende tan lonxe nos viñan a visitar. Como nos visitaron recentemente os xeólogos Ricardo Arenas, Sonia Sánchez Martínez,Rubén Díaz, Richard Albert, Juan Ramón Vidal e José Manuel Fuenlabrada, expertos científicos cos que tiven o pracer de reunirme nas pasadas xornadas de divulgación que se celebraron en Cariño e que se trataron no calificado como “Gelodía 14” pola da Sociedad Española de Geología, que falaron na vila sobre “A formación de Panxea e a apertura do Atlántico no Complexo do cabo Ortegal”.

41 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Nordesía

rocha, que se emprega no sitio do vidro en moitos aparatos eléctricos e ópticos. Outras variedades menos puras e coloreadas polas materias extrañas que conteñen, empréganse en xoiería como pedras finas. A familia das fibrosas, non teñen apariencia cristaliña e denomínanse calcedonias. Atópanse con frecuencia recheando o interior das cavidades rochosas. Entre as súas variedades están a cornalina roxa, a crisoprasa verde, o sanguino verde con manchas encarnadas, a ágata listada en varias cores, o ónice con bandas coloreadas paralelas, etc. Os exemplares finos teñen aplicacións na xoiería. As variedades granuladas tampouco teñen apariencia cristaliña, aínda que o mesmo que as fibrosas, están constituídas por cristais microscópicos. A este grupo pertence o xaspe de diversas cores usado como material de construcción decorativo; o prasio, parecido o xaspe pero de cor verde mais escuro; o pedernal, de cor escuro que usaron os homes primitivos para confeccionar armas e utensilios; e o sílex córneo, forma masiva e compacta de pedernal impuro que se atopa a miúdo nas calizas de cor mais claro. Aplicaciós industriais. A sílice quentada a unhos 1700ºC ablándase e convírtese gradualmente nunha masa plástica e non cristaliña que contén finas borbollas de aire e vapor de auga. O deixalo enfriar convírtese nun material translúcido chamado cuarzo vítreo co que se fabrican tubos, varillas, recipentes e diversas pezas de aparatos de uso científico e industrial. O cuarzo puro fundido é transparente a luz ultravioleta e presenta grande resistencia eléctrica. O cuarzode calidade piezoeléctrica foi durante a guerra un material de interés militar destinado a construción de emisores e receptores de radio, dispositivos detectores, liñas telefónicas de gran distancia e instrumentos de precisión coma os reloxios.

enDetalle

Desde o Concello de Cariño xa se teñen dado os primeiros pasos para dotar á vila dun espazo que permita poñer en valor a riqueza xeolóxica desta zona, un museo mineralóxico que facilite á xente común coñecer máis sobre estas formacións rochosas milenarias. Poder contar cun centro de interpretación das rochas do Ortegal engadiría maior atractivo a esta vila mariñeira que cada ano xa esperta o interese de miles de viaxeiros que se achegan ata ela, moitos dos cales repiten.

Nordesía

42

Estamos na onda

Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

F. ALVARELLOS MACEIRA pakolas.blogaliza.org

informáticaReal

A

“Hipersensibilidade electromagnética” (EHS) ou síndrome das microondas, empezárona a estudar os rusos nos anos 50 porque tiñan un número alarmante de baixas por enfermidades diversas (incluído o cancro) en operadores de radar e persoas que traballaban en ámbitos nos que se expoñían a este tipo de radiación. O wifi é a emisión e recepción de información mediante microondas de alta frecuencia (HF). Xera microondas a 2,5 Gigahertzios, igual que un microondas doméstico ou unha antena de telefonía móbil. Emite campos electromagnéticos (CEM) pulsados. Existen emisores naturais como o Sol, o campo magnético terrestre, un raio, ou a aurora boreal. O CEM artificial que empregamos para as telecomunicacións, irrádianos cunha potencia 10 millóns de veces superior. Emisores deste tipo son a electricidade alterna, os móbiles, os ordenadores, o AVE, ou os electrodomésticos. O wifi son ondas invisibles con carga eléctrica que emite un campo eléctrico e outro electromagnético que transporta enerxía. Electróns rebotando e transferindo información, masivamente instalado en lugares públicos. A lóxica industrial prevalece nestes casos, pois é moito máis económico e práctico que o cableado. As nosas células tamén se comunican vía wifi. Ou sexa, electromagnéticamente, pero a niveis un millóns de veces inferior. A radiación electromagnética de alta frecuencia funciona entre os 300 Mhz e os 3 Ghz e a súa lonxitude de onda varía entre 1mm e 1 m. Existen dous tipos de radiación: A ionizante e a non-ionizante. A ionizante, é capaz de romper os enlaces moleculares en seres vivos inmediatamente (radiografías as xustas). As microondas, e por tanto o wifi, están na marxe non ionizante, máis a exposición prolongada a medio e longo prazo, actúa do mesmo xeito que as ionizantes. A radiación pode influír na estrutura do ADN de dúas formas: Directamente nas células, ou indirectamente a través da auga, pois actúa exactamente na frecuencia de resonancia da auga (2,45 Ghz), e os humanos somos nun 80%

iso. Auga. Informes e estudios ó longo de décadas, foron ninguneados polos gobernos en favor das industrias de telecomunicacións. O “ Estudio Europeo Reflex” (2004), coa participación dun grupo do Hospital Ramón y Cajal conclúe que a radiación dos teléfonos móbiles nos límites autorizados actuais “provoca efectos xenotóxicos (danos xenéticos e celulares)”. Suspendéronlles o financiamento. Normal. O “Informe Bioinitiative” (2007) afirma que “as axencias sanitarias e os responsables escolares deberán evitar e prohibir con firmeza a instalación de antenas sobre edificios escolares e as súas proximidades nun radio de 300 metros e retirar a instalación wifi en aulas, garderías e centros de ocio. É máis, deberían desactivar as instalacións inarámbicas existentes”. O límite de exposición das persoas ás microondas permitido hoxe en día neste país é de 4500 miliwattios por metro cadrado sobre 850 Mhz, e en canto a wifi e telefonía de alta frecuencia, 9810 mw/mc. O estudo recomenda nas súas conclusións baixar o límite a 1 mw/mc! Falamos dun estudo realizado sobre dados recollidos durante 30 anos, 2000 informes relacionados, coa participación de 27 científicos e 12 expertos externos. En 2012 repetiron o informe con 1800 novos estudos. O mesmo; danos no ADN, autismo e enfermidades neurodexenerativas. Recomendaron baixalo a 0,003 mw/mc. Nin caso. A lexislación que adoptou o goberno, recolleuna “oportunamente” dunha recomendación europea de 1999, no que non se teñen en conta exposicións superiores a 6 minutos, nin sobre nenos, embarazadas, anciáns ou enfermos. Isto é ri-

“Electróns rebotando e transferindo información, masivamente instalado en lugares públicos (...) As nosas células tamén se comunican vía wifi”

dículo. E ademais só contempla efectos térmicos, non biolóxicos. Isto quere dicir que a radiación debe ser tan intensa como para quentar os teus órganos antes de ser limitada. O que oes. En Rusia o límite é 24 mw/mc. En Suiza 40. En China 66. Nova Zelanda 0,1. Australia 0,01. En Spain, o dito; 4500/9810 mw/ mc . Asemade, algunha comunidade autónoma díscola como Castilla-la Mancha, impuxo o límite en 1mw/ mc. Cataluña fixo o propio en 2000 mw/mc. Finalmente, xa en evidencia, na resolución 1815 de 2011, o parlamento europeo expón que: “(...) a

telefonía móbil parece ter efectos biolóxicos non térmicos máis ou menos nocivos(...) incluso cando a exposición é a niveis que están por debaixo dos valores dos limiares oficiais“. No tocante ós nenos, resolve: “Para os nenos en xeral, e en particular para as escolas, e nas aulas, débese dar preferencia ás conexións por cable e regular estritamente o emprego de móbiles na escola”. A axencia europea de medioambiente (EEA) confirmou que “as radiacións de microondas poden provocar enfermidades como leucemia infantil, tumores cerebrais, cancro de mama, alteracións no sistema nervioso, cambios nas funcións cerebrais, e danos no sistema inmunolóxico”. A OMS, en 2011, clasificou este tipo de radiación (microondas) como “2b”: “Posiblemente canceríxenas”. Son uns pusilánimes. A maioría dos expertos confirman que os efectos do wifi poden dar lugar a curto-medio prazo a dificultades de atención, hiperactividade, problemas de aprendizaxe, ansiedade, ou depresión. Nunha carta aberta a pais e educadores, Magda Havas, científica experta e catedrática de estudios ambientais da universidade de Trent (Canadá) ampliou valentemente a advertencia: A curto-medio prazo: Dores de cabeza, mareos, sentirse fora de lugar, pulso rápido, arritmia, náuseas, cansazo, entumecemento. A longo prazo pode perpetuar o crecemento do cancro, causar dano permanente no ADN, comprometer o sistema inmunolóxico ou minguar a calidade e cantidade de esperma. Pero como “Informática Real” versa sobre tecnoloxía, direi que acaba de saír unha app (por fin) que frite o cerebelo á vez que coce os callos. Así podes estar na onda. O de sempre. Saúde.

NONITO PEREIRA [email protected]

ASÍ LAS LLAMO, “RAREZAS”, A INSTANCIAS DEL AUTOR, FERNANDO PIÑÓN & CÍA, QUE ME RECOMIENDA QUE COLOQUE EN MI “ARCHIVO DE RAREZAS VARIAS” LOS TRES CD, ”BERLÍN”, “EL FIASCO DE ÍCARO” Y “ROPA TENDIDA”. AUNQUE DESPUÉS DE ESCUCHARLOS, ESA NO ES MI INTENCIÓN

S

i “rarezas” son grabar alguna canción sin arreglos y a la “primera toma”, exponer la sinceridad de su expresión artística, donde el contenido musical, muy versátil a nivel estilístico, empaqueta textos que reflejan aspectos autobiográficos y costumbristas, relatos de personajes, reales, ficticios o novelescos, que se enfrentan a retos o a puntos de inflexión en sus vidas, incluyendo preocupaciones económicas, sociales y políticas en sus composiciones, bienvenidas sean esas “rarez a s ” , q u e s i e m p re c o n s u encabezado como tales, levantan curiosidad. Fernando Piñón, ferrolano jubilado, “devoto de la música”, grabó estos tres CD en los años 2012, 2013 y 2014, respectivamente y esa distancia en el tiempo se deja notar en los diferentes enfoques musicales que amenizan la escucha. Grabados por “amor al arte”, sin ninguna intención de “mercadeo”, lo escuchado tiene condiciones artísticas sobradas, la ilusión y el espíritu de trabajo suficiente y necesario para figurar en los escaparates musicales, incluso para destacar en ellos. En “Berlín”, se muestra como un “cantautor de libro”, con las “limitaciones vocales” de esta “especie artística” que a su canto le confieren la habilidad de expresar y comunicar opiniones, sentimientos, ideas y convicciones propias con claridad, sinceridad y

eficacia para llegar emocionalmente a la audiencia. En “El Fiasco de Ícaro”, Fernando revolotea alrededor del mito de Ícaro jugueteando con las metáforas y la ironía. Sigue usando la versatilidad musical que ambienta masticando las letras con un énfasis mordaz que provoca sonrisa permanente. El título del último CD, “Ropa Tendida”, es indicativo de su contenido. En él airea en el tendal discográfico su mundo interior, sus gustos y preferencias musicales, que empujan recuerdos biográficos saliendo a relucir, Serrat, Scott Mackenzie, Neil Young, Amy Winehouse, The Beatles… Canciones que son divertimentos costumbristas, sketchs vivenciales, coloreadas con diversidad musical. En los tres CD grabados en el estudio Río Records de Ferrol, Fernando Piñón –compositor, guitarra y voz– cuenta con una abundante “cía” de amig@s: Eduardo Hermida, Olivia Couselo, Rebeca Bouza, Javier Amor, Ran Chen, Zhang Bo. Danny Abeledo, Javier Amor, Tony Torres, Ánxeles Ferrer, que amenizan con su buen quehacer vocal e instrumental esta “trilogía”. Me gusta la gente que escribe bien y creo que Fernando Piñón tiene esa capacidad de comunicar con facilidad e inmediatez una situación, a través de sus palabras y su música. En su mochila musical tiene muchos recursos que usa con acierto, de modo que uno escucha las canciones con satisfacción.

FRANZ FERDINAND “LATE NIGHT TALES” “Late Night Tales” es una serie de discos temáticos inspirados en sonidos nocturnos que ya cuenta con varias ediciones. El proyecto, a lo largo de estos diez años de existencia, convocó a diferentes bandas, DJ y solistas para que eligieran bajo su gusto una selección de temas e incluyeran la lectura de algún cuento para quienes padecen de insomnio. Los últimos en sumarse fueron los escoceses de Franz Ferdinand que, sorprendentemente, incluyeron una lista muy versátil en la que figuran: Boards Of Canada, la chanson française de Serge Gainsbourg, el krautrock de Can, el dub jamaiquino de Lee “Scratch” Perry, funk de la mano de James Brown, Ian Dury, Paul McCartney & Wings y hasta la propuesta electrónica de Oneothrix Point Never. Ellos también decidieron formar parte haciendo un cover del tema “Leaving my old life behind”, de Jonathan Halper. El disco se editará en septiembre.

Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

L

os días 13 y 14 de septiembre tendrá lugar en Boimorto una nueva edición del Festival de la Luz que este año será a beneficio de la Asociación Española de enferm e d a d e s N e u r o m u s c u l a re s (ASEM). No cabe duda de que el éxito obtenido por las dos ediciones anteriores de este Festival ha levantado una gran expectación –en la segunda edición se agotaron las entradas semanas antes– que nuevamente se ve reforzada por el programa musical presentado recientemente. Dos días, 13 y 14 de septiembre, un aforo para 8.000 personas que se puede ampliar y una extensa nómina de artistas musicales entre los que estarán los ganadores del concurso de maquetas “Cultivando Música” que organiza la Fundación Paideia, la productora Zircozine y los Estudios Man’s, para artistas y grupos de música folclórica y pop rock. Para el sábado 13 están confirmadas las actuaciones de Antonio Orozco, Spin Doctors, Sés, Kepa Junquera, Uxia Senlle, Riff Raff y La Musgaña. El domingo 14 actuarán Quique González, Rozalén, Rióbo, Narf Trio, Joel Rafael, María Rodés y Pedro Pastor. El concepto del festival, de compromiso social e innovación, es atípico pero muy atractivo: disfrutar en medio de la naturaleza de unas jornadas, dentro de una atmósfera intergeneracional, en las que se ofrece música y productos tradicionales de la zona en su Mercado de la Cosecha, en un entorno en el que además del aire libre, se respira progreso y creatividad, en compañía de la gastronomía, el ocio y la inspiración. En esta nueva edición del Festival de la Luz los pequeños/as del público tendrán más protagonismo que nunca en la Zona Infantil, donde se dará cabida a todos los que quieran divertirse en este área dinámica, lúdica y de tradición. La “entrada solidaria” en venta anticipada cuesta 10 euros un día y 15 dos días –más gastos de distribución–. En taquilla costará 15 euros un día y 20 los dos. Los menores de 12 años no pagan entrada. En A Coruña se pueden adquirir las entradas en Viajes Travidi, en la calle de Juan Flórez, 40, 15004, (teléfono 981 255 827).

todoMúsica

Fernando Piñón y Cía

DINERO “DINAMITA” Este trío de rock afincado en Madrid formado por Sean Marholm, Ekain Elorza y Ove sigue editando singles de su tercer álbum “DNR”. Ahora le toca el turno a “Dinamita”, un tema cargado de “caña e inmediatez”, a manera de un “puñetazo en la mesa”, donde sacan de paseo toda la rabia que estaban controlando en sus anteriores trabajos. En su nuevo disco grabaron las canciones en directo en el estudio con unos arreglos viscerales y una mezcla a lo bruto, sin masterizar. El resultado suena potente, con melodías pegadizas e intensas, en las que adquieren especial relevancia los coros y juegos de voces. Un disco hecho a la antigua usanza, que por cierto se está imponiendo, que plasma la fuerza de una banda nacida por y para dar conciertos.

43

Nordesía

Festival de la Luz en Boimorto

Nordesía

44 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Una práctica hamaca que cabe en la palma de la mano AUNQUE EL VERANO YA ESTÁ LLEGANDO A SU FIN, QUEDAN ALGUNOS DÍAS PARA DISFRUTAR DEL BUEN TIEMPO Y LA TRANQUILIDAD EN PLENA NATURALEZA O EN EL JARDÍN O LA TERRAZA

P elInventario

ara ello no hay nada mejor que tumbarse en una hamaca a la sombra mientras la brisa sopla y uno se echa la siesta tranquilamente, lee un libro o, los más enganchados a la tecnología, juega con la tablet. Además, hay una sencilla manera de no tener problemas de espacio a la hora de guardar la hamaca después de usarla. Se puede disfrutar de un sinuoso balanceo con las hamacas de Hummingbird Hammocks, concretamente con una que, plegada, cabe en una mano. Se trata de una hamaca unipersonal ultraligera, que, una vez plegada, cabe en la palma de la mano. Están fabricadas a mano en un

PLANTAS EN LATAS DE CERVEZA Ya es posible regalar (o regalarte) una planta del lúpulo de la cerveza que se presenta en un recipiente que no le será desconocido. Una lata de cerveza que incluye la tierra y las semillas de lúpulos, de tal forma que solo hay que regarla, esperar y ofrecerle el cariño que merece para verla florecer. Luego se pueden trasplantar los lúpulos al jardín de modo que puedan crecer y madurar. Fabricado en Italia, este es un nuevo regalo que nos presenta Ohmycool por unos siete euros.

nylon extremadamente resistente, el mismo que se utiliza en la fabricación de paracaídas, para que no exista ningún tipo de riesgo mientras el usuario se balancea y descansa placenteramente. Se puede elegir en dos colores, verde oscuro o claro.

Se fabrican por encargo, así que el que esté encaprichado, tiene que

UN PUF MUY ALEGRE Hella Jongerius es una prestigiosa diseñadora holandesa que trabaja para la firma suiza Vitra. Uno de sus últimos diseños es un alegre puf que añade un toque atrevido en cualquier espacio. Mochi es un objeto para sentarse pero también un decorativo reposapiés para sillones y sofás. Tapizado en tejido de punto en dos alegres tonos, la funda de punto adaptable es fácil de quitar y limpiar. El relleno es de espuma de poliuretano, mezcla de fibras de poliéster. Colorido, juguetón y suave, se vende por 677 euros.

DIVERTIDA MANERA DE DEJAR UNA NOTA El Notas viene desde un pueblo zamorano en los límites fronterizos con Portugal. Allí se encuentra un taller artesanal (Pico Pao) que vende sus juegos y juguetes en algunas de las mejores tiendas del mundo. Entre sus nuevos juegos, pertenecientes a la colección Ludus Ludi, está el Notas, un tipo con múltiples identidades en nuestra mesa de trabajo, un equilibrista, un escalador en una estantería, un mensajero si le dejas una nota a alguien... y es que su diseño recuerda y se inspira en los chicos de los recados, los vendedores de periódicos callejeros, los limpiabotas... Cuesta 25 euros.

hacerse a la idea de que tiene que esperar un poco de tiempo. Solo cuestan 52,30 euros más gastos de envío y también es muy práctica para los que son aficionados a salir a comer o a pasar el día en el campo.

CALCETINES PELOTA DE CUALQUIER DEPORTE La firma británica Suck UK crea todo tipo de objetos de regalo que se distinguen por tener un toque de buen humor y una cierta dosis de excentricidad. La prueba está en estos calcetines de ingenioso diseño. Una vez enrollados los calcetines de Suck UK se convierten en una pelota de vuestro deportes favorito (fútbol, baloncesto, tenis o béisbol). Para encestar una canasta, entrenar el bateo, mejorar el revés, marcar un gol o dar unos toques antes de guardarlos en su cajón. Son de algodón peinado y cuestan 6,25 euros.

Modernos altavoces de inspiración budista

45 Diario de Ferrol DOMINGO, 24 AGOSTO DE 2014

Nordesía

Razer Junglecat, un pad de juegos para el iPhone

C M

oktak es el nombre en coreano del mokugyo, un instrumento musical de percusión fabricado en madera y que se utiliza para mantener el ritmo mientras se cantan o recitan sutras, mantras y otros textos budistas. Soohun Jung, un joven diseñador coreano, se inspiró en este instrumento para crear unos atractivos altavoces con el nombre de Moktak. Se trata de un altavoz bluetooth portátil, muy versátil y con un diseño moderno, innovador e inteligente. Los altavoces son semiesféricos y están conectados por un cable flexible de plomo recubierto de silicona, ese cable se puede doblar para darle forma de asa, gancho o soporte. Así se puede llevar cómodamente o

colgar en cualquier lugar. Cuando no se vayan a utilizar y para que estén protegidos, se pueden unir los dos altavoces semiesféricos como si formasen una vaina, gracias a su cierre magnético. El Altavoz Bluetooth Portátil Moktak lleva incorporada una batería de litio recargable vía micro USB, su radio de acción alcanza hasta

diez metros y se puede utilizar con cualquier smartphone, tablet, ordenador portátil o de mesa que disponga de conectividad Bluetooth. El tiempo de funcionamiento encendido es de hasta ocho horas. Galardonado con prestigiosos premios de diseño internacional (Red Dot, iF, IDEA) y actualizado en nuevos colores cada temporada, se vende por unos cien euros.

Lámparas que juegan con las sombras chinas

L UNA MESA VINTAGE Una selección de imágenes de la revista Toiletpaper es el motivo decorativo que adorna las piezas de un set de vajilla que nace de la colaboración de la gran firma italiana Seletti con los fundadores de la propia revista, Maurizio Catellan y el fotógrafo Pierpaolo Ferrari. Un diseño que refleja a la perfección el espíritu radical y surrealista de la excelente revista gráfica y de la propia Seletti. La colaboración se plasma en un servicio de mesa diferente para meriendas y desayunos especiales. Al impacto de las imágenes se le suma el efecto de los colores pastel y de materiales como el estaño y el hule. El set se vende por 190 euros, aunque también se pueden adquirir las piezas sueltas.

CAJA DE HERRAMIENTAS Toolbox de Vitra es una práctica herramienta de organización para guardar todo tipo de objetos en casa o la oficina. Ya sean materiales de trabajo, accesorios del hogar... Su atractivo y limpio diseño la convierte en una pieza que no deslucirá en ningún sitio. Se vende por unos treinta euros y está disponible en cinco colores diferentes.

zf Lamps, o Luzifer, como se llamaba en un principio, comenzó a fabricar lámparas de chapa de madera hechas a mano en un pequeño estudio en el centro histórico de Valencia. Desde entonces, LZF se ha convertido en una firma de gran prestigio en el sector de la iluminación que triunfa en los mercados internacionales con sus delicadas portadoras de luz y belleza. Es el caso de la colección CHOU.

Una colección inspirada en la banda sonora de la película “El mundo de Susie Wong”. Y es que CHOU nos sumerge en un juego de sombras chinas que trae al presente recuerdos de tiempos pasados llenos de fascinación por la estética y la aventura. La serie de lámparas CHOU está disponible en versión de sobremesa y para el suelo y también de techo (suspensión). Se ofrece en varias medidas y en once acabados de chapa de madera natural.

elInventario

urioso juguetito el que Razer se ha sacado de la manga: Razer Junglecat, un pad de juegos para el iPhone. Aprovechando las cada vez más habituales apps de entretenimiento emulando a las videoconsolas, la idea de este accesorio es aportar controles físicos a un dispositivo táctil como es el teléfono de Apple. Se ajusta perfectamente a los iPhone 5 y 5S aunque, dado que el pad se “esconde” deslizándose tras el teléfono, gana algo de grosor. Pasa hasta los 18 milímetros. Cuesta unos cien euros y está disponible en blanco o negro.

Nordesía

DOMINGO 24 DE AGOSTO DE 2014 DIARIO DE FERROL AÑO XV / NÚMERO 843 SUPLEMENTO DOMINICAL

aVoces

MADONNA Y SU HIJA MAYOR VISITAN IBIZA Madonna y su hija Lourdes María, de 17 años, han visitado Ibiza, sumándose a las muchas celebridades que este verano están pasando por la isla. La diva del pop iba con un look de lo más extraño, que sin duda tenía como misión protegerla del sol. Además de una gruesa camiseta de manga larga, llevaba una túnica, un enorme sombrero, gafas de sol XL y deportivas. SEMANA

CARMEN MARTÍNEZ BORDIÚ POSA EN MEIRÁS Esta semana Carmen Martínez Bordiú recibe a “¡Hola!” en el pazo de Meirás y anuncia su ruptura con el empresario Luis Miguel Rodríguez tras dos años de relación. “No he roto por celos, en absoluto. Solo que, cuando amo, no comparto mi amor con los demás. El hombre que está conmigo es solo mío”, afirma. Y añade: “Mi prioridad era él y su vida. Yo me acoplé a la suya, pero él a la mía, no”. HOLA

Las parejas del verano

E

l amor y el buen tiempo parecen ir de la mano y muchas parejas aprovechan para mostrarlo en público sin reparos. Los primeros son David Bisbal y Eugenia “La China” Suárez, que han vuelto a verse, esta vez en Almería, la tierra natal del cantante. La actriz acudió al concierto que Bisbal ofreció en la localidad de Vera, que disfrutó desde un lugar privilegiado y junto a Ella, la hija que el cantante tuvo con Elena Tablada. La argentina no ha dudado en mostrar su alegría por estar en España visitando a su chico, proclamándose la mayor seguidora de Bisbal a través de las redes sociales. Otros que ya no se esconden son Úrsula Corberó y Andrés Velencoso. Su noviazgo se ha caracterizado por la discreción. Fue en abril de 2013 cuando saltaron las primeras alarmas, sin embargo hubo que esperar hasta finales de año para tener la confirmación gráfica de que estaban juntos. Esta semana la revista “¡Hola!” muestra unas imágenes de la pareja. Sonrientes y cogidos de la mano dieron un paseo por las calles de Madrid y ajenos a las miradas se besaron con toda naturalidad. Por otro lado, la historia de amor entre Clara Lago y Dani Rovira va

David Bisbal y La China Suárez, en Almería; Clara Lago y Dani Rovira. HOLA

viento en popa, no cabe duda ya que la pareja se muestra más enamorada que nunca y se funde en apasionados besos de película por las calles de Madrid, ajenos a las miradas de los transeúntes. Los actores compartieron esta semana un almuerzo con la actriz Carmen Machi, compañera de reparto en “Ocho apellidos vascos”. Por último, la pareja sorpresa del verano, María Teresa Campos y Bigote Arrocet, viven su amor como dos adolescentes. El humorista chileno, tras pasar unos días en Inglaterra, viajó a Marbella para reencontrase con la periodista.

Campos y Arrocet. DIEZ MINUTOS

En primera línea Sánchez Silva recorre el mundo con su novio Éste ha sido un año duro para Raquel Sánchez Silva. A la muerte de su marido, Mario Biondo –en mayo de 2013-, y al enfrentamiento con la familia del cámara italiano –convencida de que lo asesinaron-, se ha unido la investigación de la justicia italiana, que reabrió el caso después de que la española lo cerrara como suicidio. La presentadora se ha volcado en su trabajo y, desde enero, hay un hombre que le ha devuelto la ilusión: el empresario argentino Matías Dumont. Con él está pasando el verano dando la vuelta al mundo. LECTURAS

Carlota de Mónaco y su familia, en EEUU Carlota Casiraghi, su pareja, Gad Emalah y su bebé Raphael, de ocho meses, llegaron al aeropuerto de Los Ángeles para pasar unos días de vacaciones en Estados Unidos. La hija de Carolina y su pareja viajan también con el hijo de 14 años del actor, Noa. Carlota iba vestida de manera informal y, como Gad Emaleh, se protegía de los flashes de los numerosos paparazzi con unas gafas de sol. Carlota y Gad, que fueron padres el 17 de diciembre, consolidan día a día su relación pese a que parecen no tener ninguna intención de pasar por el altar. El actor, bastante mayor que Carlota, está totalmente SEMANA integrado en la familia de su novia. ANTONIO BANDERAS, MUY BIEN ACOMPAÑADO Tras su ruptura con Melanie Griffith, Antonio Banderas ha optado, al igual que ella, por el silencio. “Llegué a un acuerdo con la mujer con la que he compartido veinte maravillosos años de mantenernos en un plano de discreción, y yo quiero ser un caballero y no romper ese acuerdo”, comentó. Esta semana, “¡Hola!” publica fotografías exclusivas del actor y una atractiva rubia -la misma con la que estuvo en Cannes- a la salida de un restaurante en Saint-Tropez.

Chris Martin y Jennifer Lawrence El cantante de Coldplay y exmarido de Gwyneth Paltrow, Chris Martin, y la actriz Jennifer Lawrence habrían comenzado una relación sentimental. Desde el mes de junio, cuando ella rompió con el actor Nicholas Hoult, han pasado mucho tiempo juntos y todos los rumores hablan de la nueva pareja. La protagonista de “La gran estafa americana” acudió en junio a un concierto de Coldplay, en Londres, tras el cual se les vio muy acaramelados hablando en un fiesta. Tras su separación, a Chris Martin también se le ha relacionado con la it girl Alexa Chung. HOLA

Get in touch

Social

© Copyright 2013 - 2024 MYDOKUMENT.COM - All rights reserved.